05. Herinneren

Louis.

      Mijn naam was met rode lippenstift op de spiegel aangebracht. Grote, sierlijke letters verbroken mijn eigen spiegelbeeld en een klein - een bijna perfect getekend hartje was geplaatst boven de gigantische i.
      Het leek op een actie van een gestoorde fan - ergens zelf schattig en grappig. Mocht ik niet beter weten, zou ik gewoon de tekst afwassen en een bodyguard vragen om mijn appartement enkele weken in de gaten te houden.

'Louis - help.'

      Ik gilde en draaide me verschrikt om. Haar stem - dat was verdomme haar stem. Een huivering gleed door mijn lichaam en ik voelde me naakt - bekeken door iets of iemand die ik zelf niet kon waarnemen met het blote oog.
      Ik greep een t-shirt van het bed en begon hevig over de spiegel te wrijven, ervoor zorgend dat al het rood verdween. Tranen gleden langs mijn wangen en ik kon de zoute smaak op mijn lippen proeven.

      Ik gooide mijn T-shirt op het hoopje van de vuile was en kroop trillend onder mijn deken. Mijn lichaam was moeilijk controleerbaar en ik had de fut niet meer om mezelf van mijn kledij te ondoen. Mijn wimpers glrden langs mijn wang en een riviertje van zoute tranen begon zich vast te hechten aan mijn huid.
      Ik zou morgen wakker worden met grote, rode ogen - als ik al kon slapen deze nacht.

      De spiegel keek me va af een afstandje aan en ik bekeek uitvoerig mijn vermoeide gezicht - proberend naar tekens te zoeken die dit allemaal konden verklaren.

Waarom ik?

      Waarom bezocht die 'geest' mij en niet iemand anders - wat was het verschil? Was ik misschien paranormaal begaafd? Was er iets met mij gebeurd toen ik klein was en kwamen deze gevolgen pas nu boven? Had ik een traumatische ervaring verdrongen die zich opnieuw begon af te spelen voor mijn ogen?
      Zuchtend draaide ik mijn gezicht weg van de spiegel en veegde enkele plukjes haar uit mijn ogen.

Misschien was dit gewoon een droom?

      Een domme, verschrikkelijke nachtmerrie die zich in mijn onderbewustzijn had genesteld en me gek probeerde te maken. Ik zag haar niet echt - het was gewoon een compleet gestoorde droom die zich steeds opnieuw afspeelde en als ik mezelf nu zou knijpen, zou ik de pijn niet voelen.

Damn, dat deed pijn.

      Oke - geen droom. Ik was dronken, dat moest het zijn.
      Ik sloot mijn ogen en probeerde mezelf te dwingen om te gaan slapen. Morgen zou opnieuw een vermoeiende dag worden en ik moest mijn solo inzingen.
      Ik begon diep in en uit te ademen om mezelf slaperig te maken en na enkele minuten had ik geen besef meer van de werkelijkheid.

      Ik hoorde enkel die bekende, ruwe stem in mijn achterhoofd, die me zachtjes in slaap zong en me begeleidde naar de warmte van droom

And does he notice my feelings for him?
And will he see how much he means to me?
I think it's not to be
What will become of my dear friend
Where will his actions lead us then?
Although I'd like to join the crowd
In their enthusiastic cloud
Try as I may, it doesn't last

And will we ever end up together?
No, I think not, it's never to become
For I am not the one

Kudo en/of reactie?