Chapter 19 ~ Sarah Johnson

Ik voelde me slecht, verschrikkelijk en het meeste van alles een verraadster. Hoe kon ik zo dom zijn om te zeggen dat hij zelfmoord probeerde te plegen. Nu sloten ze hem op in een ziekenhuiskamer en propten hem vol met medicijnen. 'Sarah?' De waas voor mijn ogen verdween en ik kwam erachter dat ik op de grond gezakt was. Daphne kwam voorzichtig naar me toe gelopen en ging op haar hurken voor me zitten. 'Gaat het?' Ik schudde mijn hoofd. 'Verlies ik hem nu ook?' mompelde ik en mijn stem brak.

'Ik moet hem zien!' tier tegen een bewaker in zijn soldatenuniform. 'Sorry mevrouw, ik mag niemand binnenlaten.' Hij keek me doordringend aan en ik voelde mijn hoop om binnen te geraken wegebben. 'Sarah, kom even zitten, je mag hem misschien straks wel zien.' Met een dwingende hand duwde Daphne me richting de rij stoelen. Verslagen liet ik me op ene zakken en staarde voor me uit.

Een hand op mijn schouder liet me opschrikken. Een paar bruine ogen keken me aan en ik herkende hem als de psycholoog van de basis. Ik had ooit stage bij hem gelopen. 'Waarom mag ik niet naar hem toe?' vroeg ik en was dicht bij een uitbarsting. 'Dat weet je, Sarah.' Ik dacht na, wat een zeer moeilijke opgave voor me was op dat moment. 'I-Ik weet het niet.' mompelde ik. 'Je mag hem niet zien omdat je teleurstelling hem nog slechter kan laten voelen.' Even laste hij een pauze in. 'En je hebt hem hier laten opsluiten.' Mijn mond viel open. 'Dat is voor zijn eigen bestwil!' Maar ik wist dat hij ongetwijfeld boos op me ging zijn. 'Mevrouw Johnson, hij wil je zien.' melde de bewaker. Ik stond op en voelde de twijfel toeslaan.