En daar liggen we dan....

Camille baande zich lachend een weg door de dansende mensen en bereikte al snel de bar. Ze begroette vrolijk een mensen die ze herkende in hun Halloween kostuum en het duurde maar even of er stond al een groep om haar heen die haar complimentjes gaven. Natuurlijk kon ze het niet laten om andere kostuums van de mensen om haar heen te bewonderen en nam daar dan ook de tijd voor. Ze waren hier dan wel gekomen met het doel om een goede indruk te geven voor de nieuwelingen van het Polk. Dat betekende alleen nog niet dat ze zich als een bitch hoefde te gedragen en zoals de meeste oudere meisjes hier gewoon alle complimentjes in ontvangst te nemen en er vervolgens koeltjes vandoor te gaan. Ze sprak nog met een aantal mensen bij de bar maar bedacht net dat de anderen nu al een tijdje op haar zaten te wachten. Het koste haar moeite om boven de luide muziek uit te komen en ze moest zichzelf uiteindelijk 3 keer herhalen voordat de mummie, die tot haar ergernis eerder op dan achter de bar stond, door had wat ze wou bestellen. Uiteindelijk balanceerden de drankjes op een klein dienblad die ze voor de grap uit de stoffige handen van de mummie had gegrist en hem verbaasd had achtergelaten. Ze liet het dienblad balanceren op haar vlakke hand terwijl ze met haar andere hand de weg probeerde vrij te maken. Ze zag haar vrienden al onder het grote scorebord staan en ging nog snel in haar hoofd alle drankjes na. Cola-tic, Martini, 3x bier, witte wijn, cola en een rode wijn. Tevreden wou ze de laatste paar mensen passeren maar werd opeens tegengehouden door een hand die op haar schouder werd gelegd. ‘Camille…’. Ze reageerde meteen op het noemen van haar naam en draaide zich langzaam om. Ze keek recht in de ogen van Tyler Lockwood die er nogal ongemakkelijk uit zag en steeds nerveus om zich heen keek.



Een vlaag van teleurstelling overspoelde me maar daar liet ik natuurlijk niks van merken. Snel plakte ik weer een glimlach op mijn gezicht. ‘Tyler….. leuk Freddy kostuum….’, is het eerste waar ik op kon komen toen ik zijn hoed, gestreepte trui en zijn metalen klauw zag. Hij glimlachte even maar al snel vertrok zijn mond weer tot een streep. ‘ Dus… wat wou je me vragen?’, zei ik met opeengeklemde kaken om de ongemakkelijk stilte die was ontstaan te onderbreken. Tyler leek van mijn woorden te schrikken en keek snel de andere kant op zodat het niet leek alsof hij al de hele tijd mij had aangestaard. Het begon me nogal te irriteren en daarom probeerde ik zijn blik weer te vangen. Waarom zei hij nou niks? Als hij me nou gewoon vertelde wat hij wou kon ik eindelijk weg. Ik was nu niet bepaald in het humeur om een heel gesprek met hem te voeren. Toen hij eindelijk doorkreeg dat ik op een antwoord wachtte keek hem me even moeilijk aan. Door de blikken die Tyler me gaf,begon ik me zorgen te maken. Ik had geen behoefte aan zijn continue geflirt waar hij hier op school bekend om stond en waar enkele meisjes prooi van bleken te zijn. Maar Tyler leek nu heel wat anders aan zijn hoofd te hebben dan dat. ‘Tyler…. gaat het wel?’, probeerde ik nogmaals en raakte even zijn arm aan. Hij keek me eerst geschrokken aan maar vermande zich al snel. ‘Ja hoor, zou er iets moeten zijn?’, vroeg Tyler die even kort een blik om zich heen wierp en zich daarna weer met een onzeker glimlachje op mij richtte. ‘Nou…. nee niet echt, zei ik hakkelend, verbaasd dat hij ineens weer omsloeg. ‘Maar wat wou je me nou vragen?’, vroeg ik proberend om niet opdringerig te klinken. Te druk bezig met het proberen om oogcontact met hem te maken omdat hij steeds om zich heen keek, had ik niet door dat ze handen begonnen te trillen. Opeens schoot zijn hoofd weer mijn kant op. Maar mij keek hij niet aan. Hij leek eerder naar iets achter mij te kijken. Ik merkte dat zijn ogen groot werden en draaide me om om te zien waar hij zo van geschrokken was. Toen ik alleen maar een groep dansende mensen zag en me verder niks opviel, keerde ik me nu lichtelijk geïrriteerd weer naar hem om. Zat hij een of ander spel met me te spelen? Of hij was gewoon weer eens dronken en hallucineerde van alles. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat hij weer eens op een schoolfeest dronken bleek te zijn. Voor ik er iets van kon zeggen onderbrak Tyler me. ‘Ehh, sorry ik moet nu gaan.. ik zie je later nog wel Camil’, mompelde hij gehaast terwijl hij zich al een weg door de mensen om ons heen probeerde te werken. Hij liet me verbijsterd tussen de mensen achter maar ik kon hem niet achterna gaan want hij was al in de menigte verdwenen. Terwijl ik naar de anderen toe liep dacht ik steeds aan de uitdrukking die zich op Tylers gezicht had gespeeld. Ach, waarschijnlijk had hij weer een of andere grap uitgehaald.



Lachend trok Caroline me mee aan mijn arm. ‘Kom op Camil!, dit word lachen!’, gierde ze en de anderen lachten opgewekt mee. ‘Aangeschoten’, was het eerste woord wat in me op kwam. Toch liet ik me door de hallen meesleuren, het was nou eenmaal Halloween dan en dan mocht rustig uit je dak gaan. Dat was simpelweg een feit. Voor het scheikunde lokaal hield ze halt. Dit was de ingang van het spookhuis. Het klinkt misschien kinderachtig maar het zou je nog eens verassen hoe echt de 6e jaars het konden laten lijken. Caroline had ons al opgewekt in de auto uitgelegd dat ze dit jaar ook de kelder een deel van de attractie werd. ‘Zo!, kom Nathan we gaan!’ commandeerde ze hem toen ze hem bij de ingang zag staan. Terwijl ze mij meteen losliet greep ze zijn hand en trok hem naar binnen zonder naar zijn protesten te luisteren. ‘Zo, onze Egyptische koningin heeft al meteen een slaafje gevonden zie ik’, mompelde Matt ironisch en ik lachte. We besloten met zijn allen als groep het spookhuis te betreden en al snel liepen we door de donkere hallen en klaslokalen heen. Bonnie had zich maar aan mijn broer vastgeklampt aangezien Jeremy geen moeite deed om naar het hele feest te komen. Esther liep naast een jongen die ze kende van biologie en ze praten meer met elkaar dan op de dingen te letten die om hun heen gebeurden. Ze leken het leuk te hebben. Snel probeerde ik dit in mijn hoofd op te slaan voor later. Hopend dat ik morgen niet met een kater wakker zou worden en alles vergeten zou zijn.





Waarom moesten we nou elkaar nou nu kwijtraken? Het ene moment waren we nog met z’n allen en langzaam maar zeker waren er steeds minder en minder overgebleven. Zuchtend probeerde ik in het donker de lokalen van elkaar te onderscheiden. Ik wist niet eens meer waar ik in mijn eigen school was! Fijn, nu liep ik hier alleen en geen van mijn vrienden was ook maar ergens te bekennen. Bovendien, ik zag helemaal niemand hier! Ik kwam bij een nog donkerder gedeelte dan eerst en besloot nog sneller te gaan lopen. Ik kon wel tegen wat maar ik vond het als kind al nooit fijn om helemaal in het donker te zitten. Was Matt hier nou maar… Ik kwam bij een trap en liep naar beneden. Een rare muffige geur drong mijn neus binnen en ik realiseerde me dat dit de kelder moest zijn. Ook hoorde ik al wat stemmen en probeerde te ontdekken waar ze vandaan kwamen. Een gil gevolgd door luid gelach en meer gegil. Duidelijk kwam het geluid van links en meteen liep ik ook die kant op. In de lange gang stonden allemaal doodskisten en een soort graftombes waar ik een zenuwachtige giechel niet van kon onderdrukken. ‘Dus deze dingen liggen je wel? Mmm… misschien hebben we er thuis nog wel een’, murmelde een zeer geamuseerde stem van vlak achter me in mijn oor. Ik schrok zo erg dat ik met een harde klap tegen een van de rechtopstaande kisten sloeg en achterover viel. Damon merkte dit meteen maar was net niet snel genoeg om me staande te houden en viel doordat ik hem bijna schopte in mijn val. Met een harde klap kwam ik neer op het binnenste hout van de kist en stootte en zucht lucht uit toen Damon bovenop me viel. Natuurlijk moest de deksel zo vallen dat hij precies dicht viel. Ik begon heviger te ademen door de kreun die uit Damon ontsnapte en zijn adem die over mijn gezicht streek. Zijn handen lagen langs mijn lichaam maar hij kon in geen enkele beweging omhoog of hij zou zich met zijn hoofd hard tegen de deksel stoten. Omdat hij op mij lag kon hij natuurlijk niet de deksel omhoog drukken en als hij zijn armen zou gebruiken zou hij met zijn ellebogen op mij moeten steunen. Juist. Een onmogelijke actie dus. Om het nog erger te maken begon Dam zachtjes te lachen. ‘Dit had ik niet precies in gedachten voor onze eerste date…’, murmelde hij. Even was het stil. ‘Camil, maak ik je zenuwachtig? je zit zo naar adem te happen’, zei Damon duidelijk op zijn gemak. Ik voelde gewoon dat hij een enorm brede glimlach op zijn gezicht droeg. ‘Kijk uit of ik rijg je nog aan mijn zwaard’, stotterde ik proberend koel over te komen. ‘Dat wil ik mijn piraat nog wel eens zien doen, ik heb geen bezwaar’, antwoordde hij meteen en ik bloosde onwillekeurig.