22042006.
*De naam wordt niet bekend gemaakt.
Die dagen herinner ik me als gisteren. Het waren hele mooie dagen. De best dagen uit mijn saaie leventje. Nu drie jaar geleden. Wat mis ik die dagen. Haar mooie fonkelende blauwe ogen, haar prachtige stijle blonde haar. Haar roze trui met ‘Canada’ erop. Daar kwam ze vandaan. Helemaal uit de andere kant van de wereld. Een totaal andere wereld. Een wereld waar ik spijtig genoeg nog nooit ben geweest. Een gevoel van geluk, blijdschap en vertrouwen overviel me toen ik haar voor het eerst zag. Mijn achternicht, helemaal uit Canada naar Nederland gekomen. Ze stond daar, samen met haar ouders en broertje voor me. ‘Hello.' Haar hand schudde de mijne. Het gevoel van vertrouwen overwon in me. Wat leek ze aardig, verlegen. Ik wist het zeker: we zouden goede vriendinnen worden. Wat haatte ik het dat ik toen nog niet goed Engels kon. En zij helemaal geen Nederlands. Zometeen kon ik helemaal niet met haar praten. Wat dan?
Gelukkig verliep de dag heel anders, in positieve zin. Op de één of andere manier begrepen we elkaar. Konden we lachen, zwijgen. We gingen overal heen. Van de speeltuin tegenover mijn huis, tot mijn oma’s nieuwe stulpje. Het was geweldig. Gewoon in één woord geweldig. Wat was ik blij dat ik de volgende dag naar haar logeerplek ging. De hele Nederlandse familie zou komen. Allemaal mensen die ik nog nooit had ontmoet. Ik had er een raar gevoel bij. Waren die mensen wel aardig? Gelukkig was Megan er ook. Met haar kon ik alles doen. Tot badmintonnen in de achtertuin, tot hangen in de stoel binnen. Ze liet me haar kamer zien, waar ze langer dan een week logeerde. Haar eigen kamertje. Samen zaten we op haar bed. We keken in een paar tijdschriften die ze had meegenomen. ‘Do you know Green Day?’ Ze bladerde door, noemde al de celebrity’s op die op dat moment hot waren in Canada. Ik kende ze allemaal. Dit moment was zo speciaal voor mij. Te speciaal voor woorden. Ik hoefde nergens aan te denken. Ik hoorde alleen haar stem, ik zag alleen haar tijdschrift, alleen wij in dat kamertje. Gelukkig besefte ik toen nog niet dat er ook een einde aan kwam. Het zou het hele moment verpest hebben.
Met tranende ogen keek ik jou aan. Eén voor één rolden ze over mijn wangen naar mijn lippen. Verdomme, waarom moest het nou zo gaan? Ik wilde nog niet weg, ik wilde het verdomme niet… ‘Goodbye…’ Ik keek op. Ze had een lachje op haar gezicht. Het laatste lachje dat ik ooit op haar gezicht kon zien. Haar laatste woord… Met een steek in mijn hart liep ik naar buiten. Ik had me nooit zo gerealiseerd dat afscheid nemen zoveel pijn deed. Voor het raam bleef ik staan. Ze keek op, en zwaaide vrolijk naar me. Ik fakete een lachje en zwaaide terug.
Ik weet nog precies wat ik na dat moment heb gedaan. Huilen, huilen, en nog eens huilen. Ik kon niet meer stoppen, ik kon het gewoon niet. Het duurde uren. In de auto totdat ik in bed lag, uren heeft mijn hart gehuild om jou, alleen jou. Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien, nooit meer zou spreken…
Deze twee dagen waren zo bijzonder voor mij. Ik heb mijn eigen herinneringen eraan, jij hebt je eigen herinneren eraan. Eén ding is zeker. Beiden zullen we deze dagen nooit vergeten. We zullen elkaar nooit vergeten.
Ik hou van je.
Reageer (3)
Ik vraag me af... Is dit een "slechts" een oneshot of (ook) echt gebeurd? Je brengt het heel mooi over, ik vind hem echt vet goed! De enige tip die ik je misschien kan geven is om er zo nu en dan een iets langere zin door te gooien, maar geez, ik vind hem mooi!
1 decennium geledenWow, mooi <3
1 decennium geledenmoooi!, je moet het naar haar mailen, ess. en dan vertaald. xx
1 decennium geleden