Battle 4.2

Ik heb net alles, maar dan ook echt àlles aan mijn ouders, zusje, Lena en Ethan vertelt. Iedereen heeft wel ergens een mening over, en dan vooral het gedeelte over Harry en Jake. Zo is mijn zusje er van overtuigd dat Harry en ik een perfect koppel zijn en denkt Lena dat Jake een beter keus zou zijn geweest, want hij is, en ik citeer: 'verstandelijker en trouw'. Ik ben het met haar eens dat hij verstandelijker en trouw is. Maar ik heb gewoon niet zulke gevoelens voor hem. Ik heb het wel geprobeerd, maar iedereen weet hoe dat is afgelopen. Ik heb hem een gebroken hart gegeven. 
Mijn ouders houden zich op dat onderwerp een beetje op de achtergrond. Hoewel ik wel weet hoe ze erover denken. Ze denken waarschijnlijk dat Harry een leuke jongen is, maar hij is wel iemand waar je niet op kan bouwen. Dus waarschijnlijk zouden ze Jake ook een betere keuze vinden. En dan heb je Ethan. Hij heeft totaal geen mening, beweert hij. Maar ik weet hondert procent zeker dat hij het voor het eerst met mijn zusje eens is. Hij vindt waarschijnlijk dat ik wel wat avontuur kan gebruiken. Niet dat de laatste tijd zo avontuurloos was. Maargoed.
Ik ken Ethan als sinds mijn geboorte en hij is een hele tijd mijn enige vriend geweest, we waren elke dag bij elkaar, want we hoefden alleen maar een schutting over en we waren al bij elkaar thuis. Toen we ongeveer elf waren, verhuisde Lena naar onze straat. Ze kwam tegenover ons wonen. Ze was toen heel verlegen en stil. Eigenlijk nog steeds wel, maar ze is steeds opener. Veel enthousiaster. 
Met z'n drieën waren we niet te scheiden. Maar we zaten nooit bij elkaar in de klas en hadden nooit lessen samen. Niet dat dat ons zou scheiden. 
Die avond zit ik met mijn ouders en mijn zusje lekker op de bank tv te kijken. 
'Mam! Hoelaat is het?!' gilt Carly opeens. Ze grijpt naar de afstandsbediening. 
'Negen uur, hoezo?' vraagt mijn moeder rustig. 
'Aaaah!' gilt mijn zusje dramatisch. 
Ze zet een zender op en gelijk weet ik waarom. Het zijn de herhalingen van mijn battles tot nu toe. Dat doen ze elke zaterdag hier in Engeland, omdat er zoveel tijd verschil is vergeleken met New York. 
Ik zie mijn eerste battle, toen ik nog vol met haat was. Again, heette dat nummer. Dat was echt geweldig om te doen. Zo vol haat. 
Ze laten telkens de top drie zien en ook de interviews. Vooral de reacties van Caroline in mijn interview. 
De tweede battle, de cover. De geniaalste, vind ik persoonlijk. Hoewel ik het idee echt geniaal vond van Lisanne. Het is jammer dat Harry zo hard terug sloeg. 
En als laatste, de battle. Die nog maar gisteren was. Ze laten zien hoe Harry en ik elkaar om de nek vliegen en hoe ik later bij hem weg stap. 
'Hoe kon je dat doen?!' vraagt mijn zusje hoofdschuddend. 'Ik snap jou echt niet. Het is Harry Styles!' 
'Niet alle beroemdheden zijn zo leuk als ze zich voordoen.' spreek ik haar tegen. Ze steekt haar tong uit. 
'Heel One Direction is leuk. Ze zijn allemaal aardig en leuk en knap en geniaal. Vooral Louis. Hij heeft Harry gewoon opgesloten in een vriezer! Hoe geniaal!' 
'Lieve Carly, ik was erbij. En ik moet toegeven, One Direction is heel aardig en leuk en knap en geniaal, behalve Harry.' 
'Zelfs Harry is leuk, en dat weet je!' roept ze. 
'Maar hij lijkt me zo onverstandig.' zegt mijn moeder bezorgd. Ik had gelijk. 
'Hij ís onverstandig en ontrouw.'vul ik haar aan. 'Dat is oud nieuws.'
'Dat met Caroline moet je laten gaan, Demi. Ze is een bitch. Harry zou nooit iets met haar doen.' probeert mijn zusje.
'Maar dat is dus het punt. Hij heeft wél wat met haar gedaan. Het is gebeurd! Hoe kan ik negeren dat er niets is gebeurd terwijl hij achter mijn rug om...' ik voel een brok in mijn keel en tranen branden in mijn ogen. Waarom raakt dit me nu nog steeds zo erg? 
Ik sta op en loop naar mijn kamer, die nog precies zo is zoals ik hem achter liet. Ik pak mijn gitaar. Ik loop naar mijn balkon en ga op het bankje zitten, die eigenlijk mijn hele balkon inneemt. 
'Here you are, down on your knees again.' zing ik zachtjes. 'Trying to find air to breathe again. And only surrender will help you now. I love you, please see and believe again.
They don't try to understand, you be still.
They don't try to understand, you be still, you be still... 
Here you are down on you knees again, trying to find air to breathe again.
See and believe.' 
Ergens beneden hoor ik iemand klappen. Langzaam en ritmisch. Ik leg mijn gitaar weg en kijk wie het is.