Chapter 14

Julie

Ik verslikte me in het stuk chocolade dat ik eigenlijk voor Charlotte had gekocht maar voor de nieuwsgierigheid zelf aan het opknabbelen was. Het was maar goed ook dat ik stopte met eten, aangezien ik bijna geen maag meer had kon mijn lichaam het ook niet verteren en zou ik me de komende dagen enorm slecht voelen. Maar dat slechte gevoel zou mede bepaald worden door hetgeen wat zich hier aan het afspelen was.

Als ik tranen had, had ik gejankt.

Als ik een hart had gehad, had ik het waarschijnlijk uit mijn eigen lichaam gescheurd en op de grond gesmeten van ellende.

Als ik normaal bloed had gehad, had ik het verafschuwd.

Als ik..

Wacht, ik had een hart, het klopte gewoon niet. Letterlijk en figuurlijk.

‘STEL APEN!’

En toen rende ik de deur terug uit, smeet de overige chocolade op de grond en flitte zo snel mogelijk weg uit Forks.

Ik voelde me zo raar. Ik had haar verdomme opgevoed. Ik had haar meegenomen, alles wat ik had achterlatend. Mijn zekere leventje. Alles had ik achtergelaten voor haar. En nu moest ze het allemaal verpesten. Meer dan honderd jaar had ik hierop gewacht. Op iets wat me weer kon boeien. En god, wat boeide hij me. Hij boeide me meer dan wat ik in mijn leven had meegemaakt. Die verdomde wolf was in een korte tijd belangrijker voor me geworden dan had gemogen.

Ik dacht na over het feit wat ze hadden gedaan, en ik kreeg de enorme behoefte om iets kapot te maken. Om iets aan flarden te scheuren. Om iets leeg te zuigen tot het niet meer zou bewegen. Iets in mijn lichaam nam me over. En ik rook de geur van mensenbloed. Overheerlijk mensenbloed dat mijn neusgaten binnendrong alsof het niets was. Ik rilde bij de gedachte aan een onschuldig leven. En ik wist dat het oneerlijk was om dit onschuldige mensenleven te beëindigen, maar ik moest toch ergens mijn woede op afreageren.


Reactie/Abo/Suggestie? 16+ stukken??

xx