Hoofstuk 2 deel A

Hoofdstuk 2

Louis’s P.O.V.

‘Daag Paul, en veel geluk!’ riep ik hem na toen hij net klaar pas met de kar aan Philippe te spannen. ‘Dag Lou, en zorg goed voor jezelf jongen’ riep hij terug en hij zwaaide. Ik zwaaide terug voor ik naar binnen ging. Ik keen door het venster en zag Paul en Philippe nog net het donkere bos in rijden. ‘iets voelt niet goed..’ zei ik tegen mezelf toen ik naar boven keek en de donkere wolken zag

Pauls P.O.V.

We gingen steeds dieper en dieper het donkere bos in. Ik fronste ik had dit deel nog nooit gezien. Ik nam mijn kaart en begon het te bestuderen. Hij keek naar zijn horloge ‘we zouden er al lang moeten zijn Philippe’ zei ik ongerust tegen mijn paard. Het was donker en mistig in het bos, plots bleef Philippe staan. Ik keek op, er stond een paal met twee wegwijzers op 1 naar links en de andere naar rechts. Ik keek terug op de kaart maar ik kon niet vinden waar we waren, ik keek nog eens naar de wegwijzers. ‘Kom Philippe deze kant op..’ zei ik en ik trok de teugels naar rechts. Maar het paard stribbelde tegen en liep naar links. ‘Philippe nee de andere kant’ zei ik en trok harder aan de teugels. Eindelijk liep hij naar de kant die ik wouw. ‘het is een kortere weg, we zullen er zo zijn’ zei ik om hem gerust te stellen maar om eerlijk te zijn was ik daar niet echt zo zeker van. Ik gleed met mijn vingers over de kaart maar ik kon de weg die we hadden genomen nergens vinden. ‘dit kan niet goed zijn, waar heb je ons naartoe gebracht Phillipe, kom we keren ter WHOA!’ riep ik. Een zwerm vleermuizen vloog uit de bosjes en Philippe werd wild. Hij begon te steigeren en ik liet de lantaarn en de kaart vallen. Hij liep door het bos en ik kon hem niet stoppen.

‘Rustig Philippe, rustig’ riep ik naar hem maar hij bleef maar rennen. Opeens waren de bomen weg en Philippe kon nog net optijd stoppen voor een afgrond. ‘rustig Philippe loop rustig achteruit’ zei ik zo kalm mogelijk. Voorzichtig liep hij terug en we waren veilig. Opeens hoorde ik een vreselijk geluid vanuit het bos komen. Philippe steigerde nog eens, maar ik had de teugels niet vast, ik viel van het paard af en Philippe liep weg terug het bos in. ‘Philippe! Kom terug!’ riep ik hem na maar het was te laat. Geschokt keek ik rond. Opeens zag ik iets vanuit de bosjes op mij afkomen het kwam dichter en dichter en nog voor het bij mij was zag ik dat het een wolf was. Zonder erbij na te denken zette ik het op zen lopen. Ik liep zo snel ik kon het bos in en werd achterna gezeten door een roedel wolven.

Ik zag in de verte licht stralen, ik wist niet van wat maar ik had de tijd niet om stil te staan. Ik liep zo snel ik kon naar de grote ijzeren poort. Ik begon aan de poort te trekken en te duwen maar er kwam geen beweging in. ‘Help! Is daar iemand?’ riep ik. Ik hoorde de wolven dichter en dichter komen. Ze kwamen uit de bosjes gerend, maar de poort ging open, ik liep naar binnen en sloot de poort achter mij, ik wouw terug wegrennen maar een van de wolven had mijn voet vastgenomen ik wouw wegtrekken maar hij liet niet los, met mijn andere voet stampte ik hard tegen zijn kaak waardoor er een afgrijselijke jank uit het beest kwam hij liet een diepe pijnlijke wond achter.
Ik kon niet terug het bos in, ik draaide me om en keek naar het kasteel, ik besloot een kijkje te gaan nemen. Toen ik voor de grote houten deur stond twijfelde ik. Maar ik klopte toch, er kwam geen antwoord dus deed ik de deur open. ‘hallo is daar iemand?’ riep ik door de gang. Ik kreeg alleen antwoord van mijn echo. ‘Hallo?’ riep ik deze keer een beetje luider toen ik bij een klein tafeltje met een kandelaar en een houten klok bleef staan. ‘de oude man is vast verloren gelopen in het bos’ fluisterde een stem. Geschokt keek ik rond maar ik zag niemand. ‘Zwijg, misschien gaat hij wel weg’ zei een andere stem.

‘euh. Is hier iemand?’ vroeg ik. ‘Geen woord Niall, hoor je mij geen woord’ fluisterde de andere stem weer. ‘het is niet mijn bedoeling om te storen, maar ik ben verloren gelopen in het bos met mijn paard die ik nu kwijt ben en ik ben gebeten door een wolf en ik zoek een slaapplaats voor de nacht.’ Legde ik uit en ik keek bezorgd in het rond. ‘Oh Liam heb medelijden’ zei de stem met het Iers accent weer. ‘Nee! Shhh Niall niet doen.’ Hoorde ik de andere stem zeggen hij klonk bang en boos tegelijk.
Opeens gilde de stem. ‘Niall stop ge verbrand mij’ hoorde ik hem zeggen. ‘Maar natuurlijk bent u hier welkom meneer’ zei de stem met het Iers accent. ’wie zei dat?’ vroeg ik. ‘hierzo meneer’ zei de stem terug. ‘waar?’ vroeg ik en opeens brandde er een kaars naast mij. Ik keek naar de kaars en dan naar de kandelaar die ernaast stond, ik zou zweren dat ik die juist nog op dat tafeltje zag staan. ‘Dag meneer’ zei de kandelaar opeens. Mijn ogen werden wijd. Dit kon niet echt zijn , een sprekende kandelaar? ‘wow geweldig’ zei ik vol ongeloof. ‘geweldig Niall echt gewel..Aaaah’

riep de klok toen ik hem onderste boven hield. Een sprekende klok? hoe werkt zoiets? Zei ik meer tegen mezelf toen ik de klok meerdere keren omdraaide. ‘zet me neer nu!’ riep de klok en hij keek me boos aan. Ik negeerde hem en keek naar zijn achterkant ik begon over het hout te gaan en opeens begon de klok te lachen ik draaide hem terug om en opende het deurtje waarachter al zijn tandwielen enzo zaten. ‘Meneer alstublieft’ riep de klok ineens en hij sloot het deurtje. ‘oh het spijt me’ stamelde ik toen ik hem terug neerzette. Ik hoorde Niall lachen. Plots moest ik heel hard niezen, ik lette niet op en niesde vlak op Liam, die op zijn beurt zich kwaad omdraaide en weg sprong.
‘U bent verkouden, volg mij dan verzorgen wij u.’ zei Niall met een glimlach. Zonder te protesteren volgde ik hem. Liam kwam terug gesprongen.

‘Nee, Niall niet doen, denk aan de meester hij zal woest zijn.’ Zei hi jen ik zag een blik van angst in zijn ogen. De meester? Ik volgde Niall naar de woonkamer en mocht van hem op de zetel van zijn meester gaan zitten. Een jammerende Liam verliet de kamer meteen nadat ik plaats nam. Opeens kwam er een voetbankje de kamer in gelopen. ‘wel hallo kleintje’ groette ik toen ze onder mijn gewonde been kroop en het optilde. ‘Haar naam is Britt’ zei Niall. Liam kwam terug binnen gehuppeld. ‘Ok, het is genoeg ik heb hier de leiding en…’ hij werd onderbroken door een theewagen die over hem reed en hem op het tapijt drukte. Ik hoorde Niall lachen en moest mij inhouden om ook te lachen. Plots sprak de grote theepot ‘halle meneer, ik ben hier om uw been te verzorgen , hebt u zin in een lekker kopje thee?’ vroeg ze moederlijk. Ik knikte en glimlachte naar haar. ‘Nee! Geen thee’ riep Liam. Iedereen negeerde hem en ik nam het kopje dat Mary zo noemde ze in had geschonken. ‘hahaha mama zijn snor kietelt’ zei het kopje plots. Ik schrok en liet het bijna vallen. ‘oh hallo kleintje, wie ben jij?’ vroeg ik. ‘Ik ben justin meneer.’ Zei hij het was een schatje.
Opeens vloog de deur van de woonkamer open. Er kwam een ijzige wind de kamer in en ik zag Nialls kaarsje doven.