Hoofdstuk 129

Elise's pov
je kijkt naar Xavier die je bezorgd aankijkt.'het is echt niet meer dan een beetje hoofdpijn' zeg je. een beetje, denk je bij jezelf. je hoofd bonkt als een gek 'ik ga even douchen misschien knap ik er wat van op' zeg je en loopt naar de badkamer. je staat er nog geen 5 minuten onder of er loopt iemand tegen je te schreeuwen dat je moet opschieten 'schiet op hoelang heb je in godsnaam nodig' hoor je roepen 'Caleb hou je klep dicht ik sta er pas net onder' schreeuw je terug. 'je bent niet de enige die nog moet douchen hoor' krijg je als antwoord. je krijgt een idee, je zet de douche uit, kleed je snel aan en pakt een emmer. als je de deur van het slot haalt trekt hij hem gelijk open en gooi je een emmer water in zijn gezicht. 'zo jij hebt je douche gehad' zeg je en hij kijkt je vuil aan. je ziet een aantal jongens die het hebben gezien hun best doen niet te lachen, je loopt naar je kamer 'je weet dat je die terug gaat krijgen' zegt Shawn. 'hey hij is irritant dan kan je die verwachten' zeg je en loopt je kamer in. je bent wat opgeknapt maar niet helemaal. 'wat heb je met Caleb uitgehaald?' zegt Xavier 'hoezo' zeg je 'omdat hij hier net heel boos en vloekend langs kwam lopen, zijn kamer inliep en de deur dicht smeet' zegt hij 'oooo dat ja' zeg je 'ik gooide een emmer met water in zijn gezicht' zeg je onschuldig 'je kan het niet laten ruzie met hem te zoeken' zucht hij 'dat klopt' lach je. je loopt naar de tweeling en staart dromerig voor je uit. 'hallo ik had het tegen jou' je schrikt wakker en ziet een hand voor je ogen. 'o sorry wat zei je' zeg je. 'of je mee naar beneden komt' lacht Xavier. 'nee ik blijf hier bij de tweeling voor het geval ze wakker worden' zeg je 'zeker weten'vraagt hij 'ja ga nu maar' zeg je 'anders breng ik zo wel het eten dan kan jij naar beneden' krijg je als antwoord en de deur word dicht gedaan. je gaat op je bed zitten en pakt een doos onder je bed vandaan. je zoekt je dagboek eruit, je hebt hem er net uit gepakt als er een foto en een briefje uitvallen. de foto is van je ouders, Nathan,jordan en jou, en het brief, als je het leest word je rood. 'wat is dat' hoor je van achter je en het word uit je handen gegrist. 'mark geeft terug' roep je 'mijn hoofd' fluister je er achter je aan. hij staat op je stoel en je kan niet meer bij het briefje. 'hoe oud was je toen je dit schreef' vraagt hij 'ik was 10 en geef nu terug' 'toen je wat schreef?' hoor je bij de deur. je ziet Xavier staan'iets en geef terug' roep je. mark gooit het briefje naar Xavier en houd je tegen het te pakken. hij maakt het open en leest het. 'voor wie heb je dit geschreven' vraagt hij 'dat is de domste vraag ooit' zeg je droog en voelt je wangen rood worden net als die van Xavier. je draait je weer tot mark en duwt hem de deur uit. 'mag ik het nu terug' zeg je terwijl je je hand uitsteekt. 'het is een liedje of niet?' vraagt hij. je knikt 'ik heb het nooit afgemaakt' 'waarom niet?' vraagt hij 'omdat ik geen inspiratie meer had' zeg je nog steeds rood. 'je kan n toch verder gaan?' vraagt hij 'misschien' zeg je en haalt je schouders op. 'ik vind dat je het gewoon moet doen' zegt hij, je kijkt op als de tweeling tegelijk begint te huilen. je staat op en probeert ze stil te krijgen. 'ik ga wel wat eten halen' zegt Xavier. het duurt niet lang of hij is weet terug. 'of je zo naar beneden wilt komen met de groeten van de coach' zegt hij 'nou hij kan een hoge boom in' zeg je 'ik blijf lekker hier'. je geeft de tweeling eten samen met Xavier. je kijkt naar je gitaar, zal je verder gaan met dat liedje? het is wel een leuk idee, denk je bij jezelf.