19. Could you please stop reading that stupid book?

NINETEEN

Maandag moest ik weer naar school. Ik had er helemaal geen zin in. Ook had in niet één woord van mijn huiswerk opgeschreven, dus ik moest met een goed excuus komen.
'Je kunt toch gewoon de waarheid vertellen?', vroeg Taylor. Ik dacht even na.
'Dat is misschien nog wel het beste idee. Je bedoelt dat jij me té veel afleid, en dat ik daarom niets op papier krijg?'
'Dat.. Of gewoon dat je naar een premiere moest in LA, en dat we dus geen tijd hadden'.
'Ik maak wel een combinatie'.
'Werkt waarschijnlijk ook goed'.
'Blijf je vandaag weer de hele dag hier? Of ga je naar huis?'
'Ik denk dat ik even naar huis ga. Maar ik kom vanavond na het eten weer, goed?'
'Perfect', zei ik, voordat ik een appel van de schaal pakte.
'Ik ben ontzettend laat, dus dan ga ik nu. Ik zie je vanavond', zei ik. Ik kuste hem, klemde de appel tussen mijn tanden, griste mijn tas van de tafel en liep door de deur naar buiten. Hij moest lachen. Hij vond het altijd grappig als ik zo gehaast was. Ik gaf hem nog één liefdevolle glimlach-blik, en begon aan mijn reis naar school. Ik deed er tien minuten over als ik liep.

Manon stond bij de deur van de school.
'Goedemorgen. Ben jij ook zo brak?', vroeg ze. Ik knikte en zocht naar een goede plaats voor mijn klokhuis.
'Geef hier', zuchtte Manon, toen ze zag dat ik twijfelde of ik het op de grond ging gooien. Ze smeet het klokhuis richting een prullebak, maar miste net. Ze haalde haar schouder op.
'Lekker belangrijk. Zeg, ik denk dat ik na het vierde uur naar huis ga'.
'Waarom?'
'Omdat we het vijfde uur een toets hebben. Van geschiedenis'.
'Dat meen je niet', kreunde ik. Maar Manon knikte.
'Toch wel. Het stond ook wel op het rooster'.
'Ik ga met je mee naar huis'.
'Gezellig', grijnste ze.

Het vijfde uur werd inderdaad een toets-uur. Ik raakte in paniek, want ik had écht niet geleerd.
'Oké, jongens. Het is niet zo'n moeilijke toets. Ik wil graag dat jullie allemaal in minimaal 1500 woorden opschrijven hoe de Russische Revolutie verging'.
'Maar, meneer, dat hebben we vorig jaar gehad!', protesteerde ik.
'Dat weet ik heus wel, maar ik wil dat jullie alles onthouden wat ik tegen je zeg. Wie nu nog een woord zegt, heeft een één. Dat geld ook voor jou, Emma', zei hij, toen ik nog een keer mijn mond opendeed om te protesteren. Ik keek met spijt naar de lege tafel naast me, waar normaal Manon zat. Die was echt naar huis gegaan. Ze wilde dat ik mee ging, maar eigenlijk leek het me niet zo verstandig, want ik maakte de laatste tijd ook geen huiswerk meer. En ik hield niet zo van problemen met de rector.
Ik besloot op het papier te gaan tekenen, en deed net of ik de boze en fronsende blikken van meneer Heft niet zag. Ik schreef boven de lijntjes dat ik gisteren naar een premiere was geweest, dus dat ik én niets geleerd en gemaakt had, én dat ik nu zo moe en brak was dat ik me niet meer kon concentreren.
Na een uur leverde ik het blaadje ongeschreven in, en liep zonder iets te zeggen het lokaal uit. Toen bleek dat Manon helemaal niet naar huis was, maar gewoon in de kantine zat.
'Wat een hel', zei ik, toen ik mijn tas op een stoel gooide en zelf ook ging zitten.
'Ik zei nog zo; je moet gewoon niet gaan'.
'Ik weet het. De volgende keer luister ik naar jou, oké?'
'Deal. Wat zit er in je tas?', vroeg ze, met een blik op het vod wat op de stoel naast me lag.
Ik lachte. 'New Moon. Van Taylor gekregen. Ik dacht dat het vandaag een mooie dag was om erin te beginnen'.

En zo kwam het dat ik op school was begonnen in het boek, en dat ik, zodra ik thuis kwam, verder ging. Ik at even snel iets tussendoor, maar las daarna gewoon door.
Taylor kwam na het eten, ik bracht het op om het boek even weg te leggen.
Totdat we in bed lagen, zo rond tien uur.

Hij draaide zich zuchtend om.
'Em', zei hij geduldig. Ik fronsde even maar las verder. 'Em, lieverd'. Hij kuste me in mijn nek en zoog zachtjes aan mijn huid. Ik sloeg mijn ogen dicht, omdat het ontzettend fijn voelde, maar voelde toch de rare drang om verder te lezen. Dus dat deed ik.
Hij zuchtte weer.
'Em, ik geef je nooit meer een boek'.
'Jawel, het is mooi', zei ik. Mijn ogen vlogen over de bladzijdes.
'Maar ik besta niet meer voor je', protesteerde hij. Ik keek hem aan.
'Tuurlijk wel. Je bent mijn alles. Laat me dit hoofdstukje uit lezen, dan ben ik helemaal van jou'.
'Maar ik wil je nú', lachte hij. Hij kuste me weer in mijn nek, langs mijn kaaklijn en op mijn mondhoek. Ik kon er niet meer tegen.
'Jij je zin', zei ik lachend. Hij grijnste, klapte het boek dicht en liet met een plofje op de grond vallen.
'I'm all yours'.
'Precies waar ik je hebben wil', grinnikte hij.


Tien reacties, dan ga ik verder!
<33