03. Zoeken

      De hele dag had haar angstaanjagende stem mijn gehoor binnengekropen en bezorgde me rilling die als sluwe slangen langs mijn ruggengraat gleden. Het was moeilijk om me te concentreren en Harry maakte enkele opmerkingen over het ontbreken van mijn anders altijd aanwezige zangstem.
      Ik had mijn schouders opgehaald en geprobeerd om het lachend af te schudden. Hij had me een vreemde blik geschonken en zijn schouders opgehaald, wetend dat ik het toch niet zou zeggen en dat het onmogelijk zou zijn om de woorden uit mijn mond te trekken.
      ‘Waarschijnlijk een beetje verkouden.’

Was ik maar verkouden.

      Ik had mezelf geëxcuseerd en was naar het toilet gevlucht. Ik had het deksel naar beneden getrokken en mijn lichaam laten neerzakken. De druk van de afgelopen dagen leek op mijn schouders te rusten en ik was de enigste die zijn solo’s nog niet had ingezongen.
      Het lukte niet – mijn stem wilde niet meewerken en klonk verschrikkelijk. Ruw, bijna onnatuurlijk. Het liet me denken aan haar stem – hoe doods, ruw en angstaanjagend hij had geklonken.
      Ik masseerde mijn slapen zacht en probeerde mijn dichtvallende ogen open te houden. Mijn slaaptekort begon tegen mijn schenen te schoppen en ik had weinig kracht over om er tegen te vechten.
      Zuchtend stond ik op, opende het deurtje van het hokje en liep naar de lavabo.

Ik zag er verschrikkelijk uit.

      Mijn ogen waren dik, opgezwollen en omringd met donkere wallen. Ze hadden een paarse kleur en leken een groene ondertoon te bevatten. Het was niet vreemd dat Harry ongerust begon te worden – er was duidelijk iets met me aan de hand.
      Het was niet dat ze me niet zouden geloven, maar ik was bang dat iedereen me ging uitlachen en voor gek verklaren. Ik was misschien de grappigste van de groep – de jongen waarmee je altijd kon lachen – maar ik had een kinderlijke schrik om het mikpunt van belachelijke grappen en roddels te worden.

Al zou het me niet verwonderen.

      Ik waste snel mijn handen en sprenkelde wat water in mijn gezicht om mezelf op te krikken. Binnen enkele uurtjes zou ik opnieuw thuis zitten – wachtend op de gevreesde klokslag.
      Misschien zou internet me verder kunnen helpen? Alles stond op internet, toch?

      Ik beet zachtjes op mijn lip en knikte naar mijn spiegelbeeld. Alles stond inderdaad op internet en het zou me kunnen helpen. Misschien zou ik vinden hoe haar te verdrijven – wat ik moest doen om haar niet meer te zien.

Haar.

      Ze had een naam nodig – een naam die niet angstaanjagend was en haar onheilspellende uiterlijk niet sierde. Een naam die ik kon gebruiken om mezelf moed in te praten.

Eleanor?

      Ik beet opnieuw op mijn lip en begon diep in en uit te ademen. Eleanor was een naam voor een lief, schattig meisje – geen monster dat elke avond in mijn kamer verscheen en zachtjes mijn naam prevelde.
      Eleanor was de naam voor een meisje dat enkel goede bedoelingen had en me geen pijn wilde doen – me geen angst wilde bezorgen – me geen hele nachten wakker hield.

Eleanor klonk perfect.