3 - I Don't Want To Be Your Second Choice.

Kimberley Point Of Vieuw

Een zonnestraal scheen op mijn gezicht waardoor ik wakker werd. Ik keek naar opzij en zag dat Jess al naar beneden gegaan was. Ik stond op en maakte me klaar. Nadat ik omgekleed was, mijn tanden gepoetst had en met de borstel door mijn haar gegaan was, ging ik de trap af en liep de woonkamer binnen. 'Oh. My. God. Jess, wat heb je gedaan?!' 'Verrassing!' riep Jess vanuit de keuken. Ik keek met grote ogen en vol verbazing naar de keukentafel die helemaal gedekt was, er stonden fleurige bloemen op de tafel en er lagen croissantjes, koffiekoeken en vers geperst fruitsap. 'Waar heb ik dit in godsnaam aan verdiend?' vroeg ik vol verwondering. 'Gewoon een aardigheidje', antwoordde Jess met een grote glimlach op haar gezicht. 'Waauw..' Ik stond nog steeds te staren en Jess zei: 'Wat sta je daar nou te staan! Ik heb niet voor niets zoveel moeite gedaan hoor. Val aan!' Ik lachte en ging snel aan tafel zitten. 'Jess, je bent ge-wel-dig' zei ik, waarna ik van de fruitsap dronk. 'Ik weet het, ik ben gewoon de beste' lachte ze. 'Voor één keer heb je gelijk, en ook zo bescheiden, niet te doen.' Allebei begonnen we te lachen. Ik wierp een blik op de keuken. 'Oh my god, Jess, de keuken! Welk beest heeft je aangevallen? Er is precies een bom ontploft!' riep ik. 'Oeps, foutje?' 'Kom, we gaan opruimen.' 'Ooh.. Kunnen we daar niet even mee wachten?' vroeg Jess zeurend. 'Nee, het moet nu', beval ik, en met tegenzin stond Jess op en samen ruimden we de keuken en de tafel op.

'Pff, eindelijk klaar. Dat was veel werk', pufte Jess. 'Ja, hoe zou dat nou komen, wie heeft er zo'n rotzooi van gemaakt?' Jess wierp me een onschuldige blik toe waar ze een 'Sorry?' aan toevoegde. 'Gaan we naar het park? Ik kan de keuken nu even niet meer zien', lachte Jess. 'Goed idee, ik pak mijn jas', stemde ik in.

We liepen door het park, genietend van de frisse lucht. 'He, wat was dat?' vroeg Jess terwijl ze stilstond en achteruit keek. 'Wat was wat?' Ik bleef staan en keek ook achteruit, maar zag niks. 'Het zal wel een konijn ofzo geweest zijn.' 'Ja, dat zou wel eens kunnen.' gaf ik haar gelijk. We liepen verder, maar ik keek toch nog eens achteruit om te zien of er echt niets was. 'Kimberley pas op!' hoorde ik Jess roepen. Ik botste ergens tegenaan en een seconde later lag ik op de grond. Ik keek naar boven, en daar stond die jongen van gisteren in de Starbucks. 'Sorry, ik moet beter oppassen', verontschuldigde ik mezelf. Hij stak zijn hand uit en ik nam hem vast zodat hij me kon helpen om recht te staan. 'Het geeft niks, heb je je pijn gedaan, Kimberley?' vroeg hij bezorgd. 'Nee, ik heb niks.' Ik keek in zijn ogen en voor één seconde dacht ik dat de hele wereld stil stond. Hij liet mijn hand los. 'Wacht eens, hoe weet jij mijn naam?' vroeg ik verbaasd. 'Je vriendin riep je naam.' lachte hij. 'Ohja. Oke, en wat is jouw naam?' vroeg ik, ik moest moeite doen om mijn stem normaal te laten klinken. 'Ik heet Remco', antwoordde hij. 'Ik ben Jess!' riep Jess enthousiast. 'Sorry dat ik je liet vallen', verontschuldigde hij zichzelf. 'Neenee, ik had beter moeten uitkijken.' 'Het was de schuld van jullie allebei, nou goed?' lachte Jess, en we lachten allebei mee. 'Maar ik moet weer verder', zei Remco. 'Jammer, tot nogis?' 'Tot nogis.' Jess stopte een klein briefje in zijn hand en hij keek ernaar. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en Jess trok me mee verder. 'He, wat doe je nou? Wat stond er op dat briefje en waarom trok je me bij hem weg?' vroeg ik geërgerd. 'He, je moet me dankbaar zijn, op dat briefje staat je nummer, je email adres en je naam', zei Jess trots en ik kon een glimlachje niet onderdrukken. 'And again, Jess, je bent ge-wel-dig!'