Innocense blood

als we buiten zijn kijk ik als gewoon angstig om me heen. xonai, mijn demon, was onrustig. 'daikiri-senpai?' 'wat is het?' 'moeten we geen eten menemen?' vroeg ik terwijl we het bos door sprongen. docho die blijkbaar meeluisterde grinnikte. ' ik weet wel wat eten te vinden!' riep hij en sprong ver voruit. daikiri hielp me tegen, probeerde het tenminste. ik had hier geen goed gevoel over. ik sprong hem achterna en zorge dat daikiri vast kwam te staan. ik verstopte me achter een boom nadat docho tot stilstant kwam. hij stopte bij een karavaan -niet geod- dacht ik. ik draaide me om zodat ik het bloed bad nie zag, maar ik wist dat het niet zou helpen. zo ver ik me kan herinneren bij orochimaru heb ik aangezien hoe vrienden en familie aan de merteldood stierven, ik heb hun smeekbedes gehoord, het geschreeuw uit pijn als kabuto hun martelden, maar in de rock village was het ook niet beter.... iedere keer als ergens in de wereld onschuldig bloed vergoten word -stel je eens voor hoe rg dat is met al die oorlogen!- iedere keer.... activeert de seal op mijn buik en.....


wat ben ik gemeen hé?