After a life in Portugal with lies, now a lieless life in Gemany. *-55-*

"Maar hoe kan ik hier nu op reageren. Ik wil dat je mee naar huis komt! Was dat dan nog niet duidelijk?" schiet mijn moeder naar me uit.
Tom kijkt vaag van mij naar mijn moeder en weer terug. Die begreep hier natuurlijk niets van omdat alles in het Portugees ging. Ik voel nu tranen in me ogen prikken. Waarom wilde mama opeens dat ik mee naar huis ging? Ik wil mijn oude leven niet terug! Geen leugens en al helemaal geen bedrog! “Nooit ga ik meer mee!” brul ik zowat terug richting mijn moeder. "Ten eerste, omdat ik hier nu mijn leven heb. Ten tweede, ik heb hier nu mijn vrienden en Tom, Ten derde omdat je niets meer over mij te zeggen hebt omdat ik al 18 ben. Dus nu mijn huis uit!"
Even kijkt mijn moeder me raar aan, maar daarna zie ik woede in haar ogen. Nu boeit het me echt niet meer. Ik leef hier en blijf hier! Tom knijpt zachtjes in mijn handen, maar ik kan mijn woede nu echt niet meer bedwingen. Mijn moeder blijft nog steeds op de bank zitten. Woedend spring ik op. "Wat snap jij niet aan. 'Mijn huis uit!'"
Mijn moeder blijft nog steeds zitten. Dit keer word ik helemaal gek. Meteen sta ik op en vertrek richting mijn kamer. “Als jij over een paar minuten nog niet weg bent, laat ik je weg halen!”
Tom kijkt van mij moeder naar mij en weer terug naar mijn moeder.
Ik zucht en plof op bed, altijd moet ze zeuren. Altijd moet ik alles voor haar doen, en mijn zusje? Die word voor getrokken. Ze hoeft niks in het huis te doen. Altijd was ik de klos.
Snapt ze nu dan echt niet dat ik haar niet hier meer wil hebben. Ik hoor stemmen. Tom zijn stem schiet de hoogte in. Eigenlijk klinkt het best wel grappig hoe hij Engels praat. Want mijn moeder verdomd het nu gewoon om Duits te praten terwijl ze dat makkelijk kan. Een kleine glimlach ontstaat er op mijn gezicht. Hoe Tom sommige tonen uit brengt. Stiekem begin ik te lachen. Hoor die jongen toch eens praten. Met moeite houd ik mijn lach in. Het klinkt gewoon zo grappig! Maar toch zit er iets dwars in mijn hoofd. En dat is mijn moeder. Ik kijk op mijn wekker en zie dat ze beneden nu al 10 minuten tegen elkaar schreeuwen. Nou ja, Tom lijkt steeds meer zijn geduld te verliezen. Instinctief stap ik van het bed af en loop naar beneden.
Ik kijk de 2 aan. “Waarom dit geschreeuw tegen deze lieve jongen?” brul ik keihard richting mijn moeder. Even schrikt Tom, maar lijkt het dan te begrijpen. “En had ik niet gezegd dat je mijn huis uit moest wezen! NU eruit of ik bel de politie!" schreeuw ik en stap dreigend op mijn moeder af. Tom probeert me bij mijn arm beet te pakken om me tegen te houden. Ik maak me van hem los en loop verder richting mijn moeder.