After a life in Portugal with lies, now a lieless life in Gemany. *-54-*

"Jou terughalen." zegt ze met een ijzige stem.
“Mam, ik woon op mezelf en ik ben gelukkig. Donder op uit mijn leven. Laat je niet meer zien zoals je wel vaker het gedaan de afgelopen jaren."
Mijn moeder zucht. “Ik ben blij dat je gelukkig bent.”
"Mooi, anders nog wat te zeggen?" vraag ik boos.
“Doe nou eens even rustig.”
"Nee, ik wil dat je weg gaat."
“Ik ga niet weg. Je mag hier blijven als we even kunnen praten.”
Ik zucht enorm diep en houd dan de deur verder voor haar open. Al had ik hem het liefst voor haar neus dicht gegooid. Ik loop achter haar aan. Daar ziet ze Tom zitten. Verbaasd kijkt ze me aan.
Ik zucht. “Hij verzorgt me en is mijn vriend." zeg ik en ik stel ze aan elkaar voor. Mijn moeder zegt niks en ik zwijg maar even. Ik ga naast Tom op de bank zitten en gebaar dat mijn moeder ook moet gaan zitten. Ze gaat zitten en kijkt me aan. "Nou, vertel dan. Jij wilde hier praten."
“Waarom ben je weg gegaan?”
"Omdat..." begin ik en kijk naar Tom. "Omdat ik alijd wel loog tegen iemand. Niemand kende de waarheid nog, behalve ik. Ik hield het daar niet meer uit…” Mijn moeder knikt. Ik zucht zachtjes en kijk richting Tom. "Christina werd ook altijd voorgetrokken en ik werd altijd maar verder de grond ingetrapt. Ik was het gewoon helemaal zat thuis." vervolg ik. Mijn moeder lijkt te luisteren. Luistert ze nu echt naar haar dochter? Dat gebeurt ook niet vaak. Ergens vind ik het toch wel een eng idee, dat ze naar me luistert. Ik zucht zachtjes en kijk Tom even aan. Hij pakt mijn handen beet, knijpt er zachtjes in en lacht naar me. Ik zucht zachtjes zodat niemand het hoort. Hoe lief kan Tom zijn.
Mijn moeder kijkt ons stil aan en ik voel me eigenlijk best wel omgemakkelijk in deze situatie. Ik zucht nog eens zachtjes. Ik word gek van me zelf, steeds maar zuchten. “Mam, zeg dan toch wat en staar niet zo dom." zeg ik en kijk haar strak aan.
" Wat wil je dan dat ik zeg, meis?" vraagt mijn moeder uiterst kalm.
Oh my gauwd. Hier kan ik dus echt niet tegen. Ik probeer de irritatie in mij onder controle te houden. "Iets. Gewoon iets, dat is toch niet zo moeilijk." probeer ik zo rustig mogelijk uit te brengen. Alweer wil ik een zucht uit me mond laten komen, maar dit keer hou ik hem onder controle. Ik word helemaal gek van me zelf. Eerst al mijn leugens, nu steeds maar zuchten. Wat wil ik dan nog meer?