#139.

Na een tijdje de verkeersborden in de gaten gehouden te hebben kwam ik tot de vaststelling dat we niet naar huis gingen. Hij was voorbij de afslag gereden die het mogelijk zou maken om opnieuw in Berlijn te belanden. Ik wist niet wat ik wou. Mijn lichaam wilde naar huis, zich laten neerploffen op bed en er niet meer uitkomen. Hoe ik de pers te woord zou gaan staan was nog een groot vraagteken. Mijn toestand was niet geschikt voor dat soort dingen. Ik had mijn masker net weggegooid, ik kon de tranen niet doen stoppen en het gelukkige verliefde stel gaan spelen. Aan de andere kant dacht ik dat ik blij mocht zijn dat Bill doorreed. Dat wilde zeggen dat hij er nog steeds mee wou doorgaan en dat hij onze relatie nog niet opgaf. Ik maakte mezelf misschien wat wijs. Het kon evengoed het geval zijn dat hij zijn verplichtingen wou nakomen. Ik wist dat hij punctueel was, maar dacht hij nu echt dat we op deze manier nog een geloofwaardig toneeltje zouden kunnen opvoeren?

Ik herkende het gebouw niet waarvoor we stopten. Het was groot en ik zag dat enkele mensen ons al stonden op te wachten. Bill was via de achterkant binnengereden voor de zekerheid. Het was niet dat er vandaag veel mensen aanwezig zouden zijn, alleen een paar journalisten en cameramannen, meer niet. Ik vermoedde dat Bill zo weinig mogelijk mensen ingelicht had, zo waren de kansen zo klein mogelijk dat een of andere tip de fans of mij zou gaan bereiken. Ik vroeg me af of de journalisten eigenlijk enig idee hadden van wat ze zo dadelijk zouden gaan horen. Bill legde de motor stil, trok de sleutel uit het contact en liet zijn hoofd vervolgens achterover tegen de hoofdsteun vallen. Het sluiten van zijn ogen ging gepaard met een diepe zucht. Mijn tranen waren inmiddels al opgedroogd en ik was blij dat ik bewust geen make-up opgedaan had. Bill maakte zijn lippen nat. Hij wikte zijn woorden af. Hij zou eindelijk iets gaan zeggen. Ik probeerde hem met zo weinig mogelijk hoop aan te kijken.
“Ik weet niet precies hoelang je al doet alsof, maar een klein uurtje extra is vast wel niet teveel gevraagd?” Zijn hazelnootkleurige ogen priemden recht in die van mij en ik kon maar niet vatten hoe hij zichzelf bij elkaar kon houden. Zijn kille blik verscheurde me en deed me indien mogelijk nog meer walgen van mezelf. “Ik ben geen robot, Bill.” Mijn stem was op het randje van breken, wat hem niet onopgemerkt bleef. “Alsjeblieft, Chaya. Geen pijnlijke blikken, geen hints, geen dubbelzinnigheden. Ik vraag je om te doen alsof dit niet gebeurd is. Ik wil de diamanten in je ogen zien blinken.” Dit was de eerste keer dat ik hem zo hard meegemaakt had. Mijn mond opende zich, maar hij was nog niet klaar. “Dat is wat pers verwacht, liefje.” Hij maakte een betrapt gezicht nadat hij dat laatste woord uitgesproken had, maar streek zijn gezichtsplooien razendsnel weer glad. “We zijn te ver gekomen om terug te krabbelen en als ik je nog een raad mag geven, let op met wat je antwoordt. Zo’n mensen kunnen alles later tegen je gaan uitspelen.” De afstand tussen mij en Bill leek met ieder woord groter te worden. Het drong tot me door dat ik dit al eeuwen geleden had moeten doen en dat dit het meest slechte moment was geweest. Ik had Bill bij wijze van spreken in het nauw gedreven en ik wist dat hij de afspraak niet kon afzeggen, maar dit zou alles van ons gaan vergen. “Het spijt me”, mompelde ik. “Nog even en dan kunnen we breken.” Hij keek met opzet de andere kant uit terwijl de woorden zijn mond verlieten. Zwijgend volgde ik hem en de mensen die ons verwelkomden. Ze leidden ons naar een visagiste die ons zou opmaken om er zo piekfijn uit te zien op het beeldscherm. Ze zou haar handen vol hebben met mijn nog halfrode ogen.