16.

Zayn POV

Liam zei geen woord. Hij zat gewoon naast mij, met zijn armen om mij heen. Zachtjes wreef hij over mijn rug om mij wat te kalmeren. Na een aantal minuten zo te hebben gezeten, waren mijn tranen op. Mijn ogen deden pijn van de tranen. Met moeite probeerde ik de brok in mijn keel weg te slikken. ‘Dankje, Liam,’ zei ik met een schorre stem. ‘Zayn, ik ben er voor je en ik zal er ook altijd voor je zijn,’ zei hij. Een klein glimlachje kon ik niet onderdrukken. Maar die verdween alweer toen ik weer aan Stephanie dacht. Hoe meer ik haar probeerde te vergeten, hoe meer ik aan haar dacht. Ik werd er gewoon gek van. ‘Heb je nog iets gehoord van haar?’ vroeg hij zachtjes. Ik schudde mijn hoofd. ‘Rose zegt wel dat ze er kapot van is, maar ik wil haar nooit meer zien,’ zei ik. ‘Hij verdient zo’n goede jongen als jou niet,’ antwoordde Liam. Ik bleef naar mijn voeten kijken, terwijl ik nog zachtjes na snikte. ‘En ook jouw tranen niet, Zayn. Ik weet dat je je probeerde sterk te houden de voorbije dagen, maar zo kan het niet verder,’ zei hij iets harder. Verbaasd keek ik hem aan. ‘Wat bedoel je?’ vroeg ik. Hij zuchtte. ‘In de interviews zeg je geen woord, je hebt de laatste dagen geen enkel liedje tijdens de repetitie zonder fouten kunnen zingen. Ofwel vergat je je tekst, ofwel zong je het verkeerde of je kon je hoge noten niet aan. Zo kennen we je niet, Zayn,’ zei hij. Ik dacht terug aan de voorbije dagen. Hij had gelijk. Normaal kon ik altijd mijn hoge noten halen, vergat ik bijna nooit mijn tekst, maar ik kon het gewoon niet. Ik was telkens met mijn gedachten ergens anders. ‘Waarom zeiden jullie niets?’ vroeg ik zacht. Hij zuchtte. ‘Omdat we het niet kunnen. We kunnen niet kwaad op je worden omdat je wat problemen hebt, dat zou het alleen nog maar erger maken. Hoe zou je je voelen als we allemaal kwaad werden tijdens de repetitie omdat je steeds je tekst vergat?’ zei hij. Ik probeerde het me voor te stellen en knikte toen. ‘Het zal wel beteren met de tijd. Langzaamaan wordt het steeds minder,’ zei hij. Ik knikte nogmaals. Ik was niet in staat om iets te zeggen. ‘Ga nu maar slapen, het zal je goed doen.’ Hij stond op en verliet de kamer. ‘Liam?’ Hij draaide zich om. ‘Bedankt. Voor alles,’ zei ik. Hij knikte en verliet toen de kamer. Ik deed de moeite niet om mijn kleren uit te doen en ging zo onder mijn deken liggen. Ik dacht nog even na aan het gesprek tussen Liam en mij en liet zijn woorden langzaam tot mij doordringen. Hij had gelijk. En met die gedachte viel ik in een droomloze slaap.