15.

Zayn POV

Zoals verwacht had Stephanie niets meer laten weten. Rose zei wel dat ze er erg van af zag. Ze was dagen lang aan het huilen en kwam het huis bijna nooit mee uit. Ik voelde me schuldig, maar schudde dat gevoel altijd terug van mij af. Zij had me toch gebruikt? Ik zou degene moeten zijn die eronder leed, maar ik probeerde me sterk te houden. Ik leed er ook onder, ja. ’s Avonds wanneer ik in mijn bed lag, stroomden er enkele tranen over mijn wangen. Maar overdag hield ik mij sterk. Toen ik de jongens erover vertelde, had ik me ook sterk gehouden. Liam bleef wel bezorgd kijken terwijl ik mijn verhaal deed, alsof hij wachtte op het moment dat ik zou beginnen huilen, maar dat deed ik niet. Ik wilde niet laten merken dat ik mij verschrikkelijk voelde om een meisje dat ik niet verdiende.

Het was nu avond en we waren allemaal in Harry en Louis hun appartement. Harry en Louis hadden voorgesteld om te blijven slapen, aangezien we een drukke dag hebben gehad en te moe waren om nog naar ons eigen appartement te gaan. We waren een film aan het kijken die mij totaal niet interesseerde. Het kwam deels omdat ik er met mijn gedachten niet echt bij was. Het was blijkbaar een grappige film, want Harry, Niall en Louis lagen in een deuk. Alleen Liam niet, hij was er ook niet echt met zijn gedachten bij. Ik zag dat hij steeds naar mij keek. Toen ik terug naar hem keek, schoten zijn ogen meteen terug naar het scherm. Hij voelde zich betrapt. De eerste vijf minuten deed hij niets meer, maar daarna zag ik hem wel terug gluren in zijn ooghoeken. Ik probeerde terug mijn aandacht op de tv te vestigen, maar kon niet meer volgen omdat ik het eerste halfuur bijna niets gezien had. Ik besloot om maar naar de logeerkamer te gaan. Ik stond op en liep naar boven. Ik hoorde hoe er nog iemand op stond. ‘Ik ga slapen, tot morgen,’ hoorde ik Liam zeggen. Ik ging boven op mijn bed zitten in kleermakerszit. Zachte voetstappen op de trap waren hoorbaar. Ik hoorde hoe ze dichterbij kwamen en voor de deur stopte. Het bleef even stil. Een zacht geklop verstoorde de stilte. ‘Zayn, mag ik binnen komen?’ vroeg Liam. ‘Ja, kom maar,’ zei ik met een schorre stem. Hij deed de deur terug toe en keek mij aan. ‘Zayn, gaat het?’ vroeg hij bezorgd. Hij kwam naast me zitten. Ik knikte. ‘Nee, Zayn, het gaat niet,’ zei hij waarna hij een traan van mijn wang veegde. Verbaasd bracht ik mijn hand naar mijn wang. Was ik nu aan het huilen? ‘Zayn, ik zie het aan je. Het gaat niet goed,’ zei hij. De manier waarop hij het zei, alsof hij zelf gebroken was, was de druppel. De tranen stroomden over mijn wangen, ik kon ze gewoon niet meer tegenhouden. Liam sloeg zijn armen om mij heen en hield mij stevig vast. Dit was wat ik nodig had, iemand die echt om me gaf.