# 017 - Antonella Martinez

Bang keek ik hem aan. Hij leek me redelijk agressief en met zulke mensen ging je dan beter niet in discussie. Dat zou fout aflopen. Ik hield mijn lippen stijf op elkaar, hoe graag ik nu ook tegen Zayn wou zeggen dat hij overdreef. Ik hield me stil. Dat was het veiligst. Hij bleef me aankijken, maar nu niet meer met de woede in zijn ogen. Nu leek hij gekwetst. "Ik haat liefde." begon hij zachtjes terwijl hij me diep in de ogen aankeek en voor me bleef staan. "Ik haat het omdat ik weet dat je verliefd kan worden op mensen die mij niet zijn." Mijn ogen werden groot toen hij die woorden zorgvuldig uitsprak zodat ik ze goed zou hebben begrepen. Zei men niet dat dronken mensen altijd eerlijk waren? Ik slikte even en bleef hem verbaasd aankijken. Niet goed wetend hoe ik moest reageren. De pijn op zijn gezicht was gewoon af te lezen. Ik begreep dit even allemaal niet meer. Had hij nu net zijn liefde aan me verklaard? "Zayn." begon ik mompelend en ik sloeg voorzichtig mijn ogen neer. Ik voelde zijn blik op mijn huid branden. Alsof hij iets van me wou. Vast een antwoord, maar die had ik niet. Ik twijfelde zelf ook aan mijn gevoelens voor hem. Ik wist niet wat voor gevoelens het waren. Waren het gevoelens die je had voor een beste vriend, of gevoelens voor een vriendje? Ik wist het verschil gewoon niet meer. Kon het zijn dat dit nieuwe gevoelens waren? Gevoelens die je kon hebben voor een beste vriend én een vriendje? "Antwoord! Zeg me alsjeblieft iets!" zei Zayn alweer ietsje luider dan daarnet. Ik slikte opnieuw en hoorde dan de deur open gaan. Ook hoorde ik stemmen. Die van mijn zus was duidelijk herkenbaar en ik hoorde nog een andere stem vaag op de achtergrond. Zou Dolores Nathan mee hebben genomen naar hier? Dat kon toch niet? En zijn broertje dan? "Anto?" hoorde ik Dolores zeggen toen ze in de keuken stond met de andere persoon die blijkbaar Dave was. Zayn liet zijn handen van de muur glijden waar hij tegen had geleund om op Dave af te lopen. "Jij!" riep Zayn kwaad en hij haalde zijn vuist uit. "Zayn!" schreeuwde ik naar hem terwijl ik haastig naar het tweetal liep en voor Dave kwam te staan. Dolores had geen flauw idee wat hier gebeurde, want ze stond met grote ogen en een verwarrende blik toe te kijken. Dave keek Zayn zonder emotie aan. Hij zweeg gewoon en misschien was dat ook het beste. Zayn was agressief als hij had gedronken. Dat had ik nu ook mogen meemaken. Zijn gedrag kon dan wel in een seconde veranderen, maar er mochten geen risico's genomen worden volgens mij. "Als je haar ooit pijn doet, dan kom ik je zoeken en doe ik je iets aan!" schreeuwde Zayn naar Dave terwijl hij zijn vuist naar beneden haalde. Dave opende zijn mond om iets te zeggen en ik was nu eigenlijk ook best benieuwd naar wat hij zou gaan zeggen.