• Eyes 005

Aangekleed en wel sta ik om 4 uur op het vliegveld te wachten op mijn vlucht. Echt, het slaat nergens op dat je er twee uur van tevoren moet zijn. Ik zit me hier alleen maar te vervelen, had ik beter nog een paar uurtjes door kunnen slapen. Ik heb gisteravond nog even wat gebeld met oom Harold, en afgesproken dat zijn vrouw, mijn tante dus, me op het vliegveld ophaalt. Morgen heb ik dan het gesprek met oom Harold, en nog een man van wie ik de naam vergeten ben, en dan vlieg ik dinsdag weer terug. Een heel kort tripje Barcelona dus. Ik heb eigenlijk geen idee of oom Harold kinderen heeft, had ik eigenlijk even aan papa moeten vragen, stom. Ik moet nog wel even een tijdje wachten hier, dus ik besluit een rondje te gaan lopen en misschien iets lekkers te kopen, een muffin of zo.

Uitgeput plof ik op mijn business klas stoel neer, het was nog best even zoeken naar mijn stoel. En dan ook nog al dat gestress met de bagage. Gelukkig heb ik een plek bij het raam zodat ik lekker naar buiten kan kijken, niet dat ik denk dat ik veel van het uitzicht zal zien, want het zal vast niet zo lang duren voordat ik in slaap gedommelt ben. ‘Hallo, ik zit naast je vandaag denk ik.’ Ik kijk om en zie een lange, slanke vrouw staan. Ik ga wat rechterop zitten en steek mijn hand uit. ‘Hoi,ik ben Elena.’ – ‘Ik ben Sara’ antwoordt ze met een accent dat lijkt op iets Spaans. De rest van de reis kletsen we honderduit over van alles en nog wat, en kom ik te weten dat ze inderdaad een Spaanse is, een beroemde journaliste nog wel. Dus mijn plan om mijn slaap een beetje in te halen mislukt, dan moet dat vanmiddag maar bij oom Harold. Na ruim anderhalf uur vraagt een stewardess ons de riemen om te doen omdat we gaan landen. Braaf doen we wat ze zegt, en niet veel later voelen we de wielen van het vliegtuig op de grond neerkomen. Ik blijf rustig zitten totdat er aangegeven wordt dat we het vliegtuig mogen verlaten, ik sta op en loop met de menigte mee richting de bagage. Ik verlies Sara al snel uit het oog, jammer, ik vond haar echt aardig, en aangezien ze in Barcelona woont hadden we misschien vriendinnen kunnen worden.

Ik zoek met mijn ogen naar iemand met een bordje met mijn naam erop, maar in eerst instantie zie ik dat niet. Rustig blijven, gewoon nog een keer kijken, je vind tante Beth vanzelf, zeg ik tegen mezelf. En jawel, als ik voor de tweede keer het vliegveld met mijn ogen afspeur zie ik een kleine, wat dikkere blonde vrouw met een bordje met mijn naam erop staan. Een beetje onwennig loop ik erop af. ‘Eh, hoi, ik ben Elena, en ehh ik denk dat u Beth bent?’ zeg ik een beetje verlegen als ik voor haar sta. Enthousiast knikt ze. ‘Welkom meid! Heb je een goede reis gehad?’

Niet helemaal hoe ik het wilde, maar goed, beter lukt het even niet! Dankjewel voor alle onwijs lieve reacties ! Ben zo blij met jullie allemaal, nu weet ik dat ik niet voor niets schrijf. Om mij blij te maken zouden jullie dan allemaal heeeel eerlijk willen zeggen wat jullie van dit verhaal vinden, en een verbeter punt willen noemen. Thanks a lot my dears, I love you all so much xx