00. Little Prologue.

Characters:
Jane (ik-persoon), Isaac, Derek, Scott, Stiles, Jackson, Lydia and Allisson.

Information:
NL geschreven, NIET aangeven 16+ parts, I LOVE comments
Je kan het ook lezen ZONDER Teen Wolf te kennen..

Comment:
Don't expect anything immediately.
My stories are known for the incredible twists and turns.

Prologue:
Happend naar adem open ik mijn ogen, die gelijk naar de vloer schieten. Mijn handen strijken over de natte bladeren, takjes en mos. Ik frons mijn wenkbrauwen en krabbel snel overeind. Ik klop mijn kleding af en kijk verdwaasd om mij heen.
'Niet weer.'
Ik knijp mijn ogen dicht en tuur, maar het enige wat ik zie is een dichte mist. Mijn ogen schieten omhoog. Het is nacht en het enige wat er door de duisternis te zien is, is een heldere maan. Het lichte zilveren licht schijnt op mijn huid. Even blijf ik gefascineerd naar de parelmoeren huid kijken. Mijn mondhoeken krullen licht omhoog, maar schieten met een grote snelheid naar beneden wanneer ik gegrom hoor. Het klinkt alsof het van veraf komt. Het klinkt niet als een waarschuwing of als gevaar.
Ik draai me om naar het geluid en kijk recht in een paar ogen. De kleur is een soort mengeling van geel en goud. Onverwachts schiet de gedachte van 'prachtige ogen' door mijn gedachte. Ik schud de gedachte eruit en wil achterlopen, wegrennen, maar ik beweeg niet.
De ogen worden dichtgeknepen en even is er weer alleen maar mist, maar wanneer de ogen weer verschijnen, voel ik hoe het lucht uit mijn longen wordt gehaald. Hoe mijn hart stopt met kloppen.
Een paar blauwe ogen kijken me met een vragende blik aan. Alsof hij niet kan begrijpen dat ik niet ben weggerend. Door de mist komen de ogen dichterbij, een zwart gestalte wordt zichtbaar. Hij steekt zijn hand uit en houdt hem voor me. Zijn hand is helder, zijn ogen zijn helder, maar de rest van zijn lichaam is nog steeds slechts een zwart vaag gestalte.
Zonder een enkel gevoel breng ik langzaam mijn hand omhoog. Mijn hart begint weer te kloppen, steeds sneller en sneller. Mijn ademhaling is terug maar, slechts nauwelijks opmerkbaar. Tegen al mijn gevoelens in, is het enige wat ik nu voel, hoop. Ik leg mijn hand tegen zijn hand en voel de warmte de kou van deze omgeving doorbreken. Zijn ogen hebben een twinkeling van plezier gekregen. Dezelfde hoop die ik vanbinnen voel, zie ik gereflecteerd in zijn ogen.
Dan maakt hij zijn hand los van de mijne en verdwijnt hij naar achter in de mist, tot alleen nog slechts zijn ogen zichtbaar zijn. Hij kijkt me nog een keer met een lieve blik aan en sluit dan zijn ogen. Wanneer zijn ogen weer opengaan, zijn ze weer geel, goudkleurig. De blik in zijn ogen is verhard, alsof hij het magische moment van net alweer is vergeten. De mist vertroebeld zijn ogen tot er niets meer zichtbaar is. Een hard gegrom doorbreekt de stilte, dreunt door tot diep in mijn botten. Een plotseling opwelment gevoel van angst schiet door mijn lichaam heen. Weg magisch moment, weg hoop. Welkom angst.

Mijn ogen schieten omhoog. Een gil rolt nog na in de duisternis. Zweet parelt op mijn voorhoofd, en niet alleen daar. Mijn lichaam is bezweet, doorweekt. Mijn ademhaling snel en oppervlakkig. Wanneer mijn ogen gewend zijn, zie ik dat ik rechtop in bed zit. Gewoon in bed.
Ik schuif mijn kussen tegen de muur en ga ertegen aan zitten, vastberaden niet meer te slapen. Het begon met één keer in een paar dagen, maar het komt nu steeds vaker. Elke nacht, alsof het wacht tot het in realiteit gebeurd.
Alsof het een waarschuwing is..