01. Getting my mind off.

Het zand knispert onder mijn voeten wanneer ik de eerste stappen op het strand zet. De koude zeewind waait door mijn bruine haar. De krullen dansen rond mijn hoofd wanneer ik een pluk uit mijn oog probeer te krijgen. Een zachte zucht verlaat mijn lippen wanneer ik me openstel voor de geuren van het strand, wat voornamelijk de geur van de zee is.
Het is alweer een tijdje geleden sinds ik hier ben geweest. Het was druk op school. Het begin van het eindexamen jaar, om precies te zijn. Niet alleen was het druk op school, ook op mijn werk. Simpel weg vakkenvullen bij de albert hein. Ze hadden me gister flink op mijn kop gegeven om ik iets niet wilde doen volgens hun methode.
Ik schud mijn hoofd als ik eraan terug denk. Ik loop verder het strand op en voel hoe ik rustiger wordt. Er zijn maar weinig plekken en manieren waardoor ik me ontspannen voel, maar het strand is er zeker een van. Je moest er misschien wat verder voor fietsen en door de dichte bossen, maar ik kon er alleen zijn. Alleen met de wind, het zand en de zee. Het was alsof de wind mijn zorgen en gedachtes met zich mee nam.
Ik laat me in het zand zakken en zie hoe de zee zijn best doet mijn voeten nat te maken, zonder succes. Een glimlach speelt rond mijn mondhoeken wanneer ik word meegezogen in een van mijn fantasieën.

Na een tijdje sta ik op om langs de rand van de zee te lopen.
Het dringt pas tot me door dat ik geknisper van zand hoor, als er al een mannelijke stem achter me klinkt.
'Hee'
Ik draai me om en kijk recht in een paar lichtgroene ogen. Zijn blik staat niet bepaald vriendelijk en wanneer ik naar zijn postuur kijk, wordt dat gevoel alleen maar versterkt.
'Hee', antwoord ik kortaf. Ik wil verderlopen als zijn stem alweer achter me klinkt.
'Gaat het?'
Verbaasd draai ik me terug om als ik zowaar bezorgdheid in zijn stem hoor. Niet erg hoorbaar, maar hoorbaar voor de oren van iemand die veel afweet van lichaamsstaal. Mijn ogen glijden nogmaals over zijn houding en bevestigen zijn woorden. Hij is niet gevaarlijk, niet op dit moment tenminste.
'Ik denk het', beken ik eerlijk.
'Het leven kan soms zwaar zijn', zegt hij. Zijn blik verteld me dat hij zo zijn eigen problemen heeft gehad in het verleden.
Ik kijk naar de zee en laat verschillende fragmenten door mijn hoofd schieten. Ik bijt op mijn lip als de stress er van de afgelopen dagen uit wil komen via tranen. Als ik iets haat, is het wel als ik moet huilen. De enige keer in de afgelopen jaren dat ik heb gehuild, is op de crematie van mijn opa.
'Ja', breng ik moeizaam uit.
Zijn blik glijdt bezorgd over mijn gezicht. Zijn mondhoeken krullen licht omhoog bij dat aanblik.
'Wat is er?' vraag ik. Zijn blik wordt zachter.
Hij doet zijn mond open om wat te zeggen als ik plots naar mijn buik grijp. Ik hap naar adem en val met mijn knieën in het zand.
'Jane? Jane? Wat is er?' Zijn woorden dringen echter totaal niet bij mij door. Niet alleen voel ik een steek in mijn buik, ook in mijn hart. Alsof dat nog niet het ergste is, voelt het alsof iemand het afmaakt door mijn keel door te snijden. Zonder enige verklaring weet ik precies wat dit betekent. Zo snel als de pijn kwam, verdwijnt die ook weer. Het zicht dat zwart was geworden voor mijn ogen, komt weer terug. Ik kijk met uitdrukking van pure verdriet en hulpeloosheid op in de ogen van de onbekende man.
'Praat, Jane. Wat is het?'
'Ze.. Z-' Ik krijg de woorden niet over mijn lippen, maar toch lukt het me op de een of andere manier om te zeggen: 'Ze zijn dood.'


-- So, Tell me what you think? --