Loods 12

Woorden waren er niet genoeg voor de ellende die ik dit moment voelde. De woorden suisde door mijn hoofd en ik pakte hem vast bang dat hij anders zou exploderen. Ik wou huilen over de grond rollen en mijn hoofd tegen iets kapot slaan. Waarom? Waarom moest ik die avond van de lichtbol buiten zijn? Waarom moest ik Fleur redden? Waarom niet iemand anders zus die ontvoerd was? Toen voelde ik een hand op mijn schouder.`Je bent niet alleen,'fluisterde een lieve stem in mijn oor. Julliët! Ik open mijn ogen ,hoewel ik me niet herriner ze dichtgedaan te hebben. Daar staat ze dan ,rechtvoor me.`We zulle die traan vinden en je zus redden,'glimlacht ze terwijl ze om haar heen kijkt.`Kom laten we opschieten.'Ze stapt op haar motor en glimlacht nog een keer naar mij en doet dan de helm weer op. Ik glimlach terug ,hoewel ik diep van binnen nog steeds zo machteloos voel als daar straks. De motors starten weer en we rijden verder. Roos... Nee eerst Fleur redden dan Zien we wel verder.

Het lijkt wel een eeuwigheid te duren totdat eindelijk een huisje te zien is.`Peter!'schreeuwt een stem plots en het voelt alsof mijn hoofd voor de tweede keer vandaag ontploft.`Argh!'schreeuw ik terwijl de stem voor een tweede keer mijn naam gilt ,maar nog harder dan de eerste keer. Ik grijp mijn hoofd vast en stop de motor meteen. Julliët kijkt geschrokken om.`Peter?'hoor ik iemand zacht fluisteren ,maar het gegil is te hard om verder iets te weten en dan wordt het zwart.
Ik sta plots in een totale duisternis. Het enige is de oranje vlinder die ver weg vliegt. wat is er gebeurt? Maar nog voordat ik het kan vragen weerklinkt er weer een gegil. Boven het gegil is er een zwakke stem te horen. Het zwakke stemmetje gilt ook en plots wordt het gegil zachter. Alsof er een tv plots drastisch omlaag is geschroefd.
`Alsjeblieft help me,'fluistert het zwakke stemmetje. Fleur plots herken ik de stem. Niet dat ik haar ooit heb horen praten ,maar plots wist ik het. De vlinder die eerst ver weg had rondgevlogen is plots zo dichtbij.`Je moet de tweeling beschermen,'weerklint er een stem.`Ik probeer het!'schreeuw ik in het niets.`Beloof het!'schreeuwt de stem en mijn hoofd begint weer te bonken. Even twijfel ik ,maar de pijn is vreselijk.`Ja belooft,'fluister ik zachtjes en val op mijn knieën.`Niet dat ik enige keus heb nadat jij gefaald hebt,'fluister ik spottend met mijn ogen naar beneden gericht. Plots volgt er een lange stilte en ik lijk alleen in deze duisternis`Ik zal je helpen,'zegt de stem alsof het een soort besluit heeft genomen en plots weerklinkt de stem die ik eerst ook gehoord heb weer. De zachte fluistering die mijn naam voor de duisternis had geroepen komt terug en voert me mee. Plots merk ik een drukkend gevoel op mijn borst. Lucht ik had lucht nodig. Schokkend haal ik adem en open mijn ogen. Hoewel het zonlicht mij bijna verblind wou ik mijn ogen niet weer dichtdoen. Ik probeer overeind te komen en een pijnscheut gaat door mijn hele lichaam. Ik kijk om mij heen en zie dat ik op de grond lig. Al snel begrijp ik dat toen het plots zwart werdt ik op de grond gevallen moet zijn. Waar was Julliët? Waar was ik? Voordat ik een antwoord kan bedenken grijpt iemand me vast.