Ruzie met Emmett

Linda p.o.v

We hadden een omweg gemaakt naar ons huis, zodat ik me kon omkleden. Toen we daarna bij het huis van de Cullens aankwamen, zag ik dat Jasper en Dees er ook net waren. Ze was d’r helm nog aan het afzetten. Emmett had de hele week nog niet veel met me gepraat. Hij was afstandelijk en nors. Ik dacht dat het door de situatie met Edward kwam, maar vond het toch raar dat hij ook zo tegen mij reageerde. Toen we uitstapten wierp ik een veelbetekenende blik naar Dude, en zij knikte dat ze me begreep. Ik ging voor Emmett staan en keek hem aan. Hij wendde zijn blik af. ‘Emmett, kom mee.’ Ik greep hem bij z’n arm en liep richting het bos. Gelukkig liep hij gewillig mee. Als hij zou willen zou hij stil kunnen blijven staan, wat ik ook deed, maar dit deed hij niet. Toen we zo ver waren gelopen dat we het huis niet meer konden zien bleef ik staan en draaide me om. Hij wipte ongeduldig van zijn ene voet op zijn andere en ontweek nog steeds oogcontact. ‘Emmett, kom op! Waarom wil je niet met me praten?’ Hij keek me even sceptisch aan en snoof. ‘Wat heb ik gedaan dat je niet met me wilt praten? Zeg het me alsjeblieft, want hier word ik gek van!’ Nu keek hij me verwilderd aan en gooide zijn armen in de lucht alsof hij het niet meer wist. ‘Wat er aan de hand is?’ Zei hij, harder dan normaal. ‘Wat denk je? Ik dacht dat we iets moois aan het opbouwen waren, en dan ga je achter mijn rug om met Edward staan zoenen! Waarom heb je dat in vredesnaam gedaan?’ Nu was het mijn beurt om verontwaardigd te kijken. ‘Ik heb niet met hem gezoend!’ ‘Oh nou, zover ik weet anders wel!’ Ik werd pissig en begon harder te praten, maar hield mezelf voor niet te gaan schreeuwen. ‘Hij zoende mij! Waarom denk je dat Jake er was? Waarom denk je dat ik mijn pols heb gekneusd? Omdat ik me tegen Edward verzette! Maar voor als je het nog niet wist, jullie zijn ongelooflijk sterk! Ik zie helemaal niks in Edward, en ik haat hem voor wat hij deed. Als jij dat nou ook eens deed, in plaats van boos op mij te zijn.’ Ik stampte kwaad weg in de richting van het huis. In ieder geval, ik dacht dat het de richting van het huis was. Toen ik minstens 20 minuten had gelopen, geen idee waar naartoe, hoorde ik een gekwelde schreeuw achter me. Ik schrok ervan, maar bleef doorlopen. Ik wist dat als ik nu terug zou lopen naar Emmett, ik zou moeten huilen. Toen ik nog ongeveer een kwartier later auto’s hoorde, rende ik opgelucht richting het geluid. Het begon al donker te worden, en ik denk dat ik enorm zou schrikken van de wolven in het donker. Toen ik bij de weg aankwam, zag ik dat ik dichter bij La Push was beland, ik kon de eerste huisjes van het dorp al zien. Ik wist ook dat ik nu geen vampier vriendjes kon bellen. Als ze over de grens zouden gaan, zou er oorlog uitbreken. Aan de overkant van de weg kwam iemand uit de bossen lopen. Hij zag er nog niet zo oud uit, maar wel erg lang. Hij had een getinte huid, dus ik nam aan dat hij een Quiliette was. Zijn korte zwarte haar lag elegant, maar ergens toch ook stoer. Hij had een kinderlijk gezicht, met diepe bruine ogen en forse wenkbrauwen. Net als Jake altijd had, had deze jongen geen shirt aan, en precies dezelfde tattoo op zijn rechter schouder. Hij was mooi gespierd, wat goed staat bij een indianen huid. Hij merkte me op en lachte. Hij had spierwitte tanden, en aan z’n lach kon je ook weer zien dat hij nog niet zo oud was. Ookal kon ik deze jongen niet, ik was blij hem te zien en liep naar hem toe. ‘Hey, ik ben Linda van Meurs.’ De jongen nam me in zich op. ‘Hoi. Ik ben Embry Call. Wat doe je zo ver van Forks weg?’ vroeg hij nieuwsgierig. Ik keek hem berekenend aan. Hoeveel kon ik hem vertellen? Ik besloot het hele vampier gebeuren weg te laten. ‘Nou, ik was in het bos met m’n vriend en we hadden ruzie. Ik wilde terug lopen naar huis, maar ben blijkbaar de verkeerde kant op gelopen.’ Embry lachte. ‘Het kan gevaarlijk in het bos zijn. Er lopen wolven rond.’ Ik keek hem uitdagend aan. ‘Waar jij er eentje van bent of niet?’ Zijn ogen werden zo groot als schoteltjes en hij wist niet wat hij moest zeggen. ‘Geen zorgen, ik ben bevriend met Jake.’ Ik begon te lachen en Embry lachte met me mee. ‘Je liet me wel schrikken dame! Een vriendin van Jake is een vriendin van mij. Kom, dan breng ik je naar huis.’ We liepen samen over de weg terwijl hij me zijn verhaal vertelde, en ik op mijn beurt de mijne. ‘Wil je iets vets zien?’ vroeg hij opgewonden? Ik knikte. ‘Niet schrikken hè! Blijf hier staan.’ Ik deed wat hij zei, terwijl hij een stukje van me wegliep. En daar, vlak voor mijn ogen, veranderde hij in een enorme wolf. Ik stond verstijfd aan de grond en staarde naar dit prachtige wezen. Hij zag er helemaal niet afschuwelijk uit, zoals je wel zou verwachten van een weerwolf. Hij was gewoon een wolf… Maar dan minstens 5 keer zo groot. Hij liep naar me toe, en ik dacht een lach te zien. In zijn ogen herkende ik de gewone hij. Hij zakte door zijn poten zodat hij me recht aan kon kijken en gebaarde met zijn hoofd naar zijn rug. ‘Wil je dat ik erop klim?’ vroeg ik verwonderd. Hij knikte met zijn enorme kop en ik klom op zijn rug. Hij was warm en ongelooflijk zacht. Hij gromde, wat volgens mij betekende hou je vast, en we vlogen weg. Hij rende nog sneller dan Emmett en ik voelde zijn grote lijf onder mij bewegen. Dit was geweldig! Ik hief mijn hoofd op en sloot m’n ogen. De wind waaide door m’n haar en ik voelde complete vrijheid. Voor ik het wist stopte hij en klom ik van hem af. Hij rende de bomen in en kwam als mens weer terug lopen. Ik straalde van geluk, en was de ruzie van zo even alweer vergeten. Embry liep met een grote grijns naar me toe en keek daarna met een zucht naast zich. Ik keek eens rond waar we waren, en zag dat we bij de oprit van het huis van de Cullens waren. ‘We zijn er…’ zei Embry, niet helemaal op zijn gemak. ‘Jake heeft me verteld dat jullie iets met die bl… de Cullens, hebben. Dat is jammer, ik mag je. Maar ja, even goede vrienden toch?’ hij begon alweer te lachen. Ik lachte terug. ‘Vrienden.’ Beaamde ik, en gaf hem een knuffel. We namen afscheid van elkaar en ik liep de oprit op. Ik hoorde Embry terug het bos in rennen, en meteen daarna stond Emmett voor me. ‘Lin…’ hij legde een hand op mijn wang, en ik wist niet zeker of ik hem dat moest laten doen, of dat ik hem eraf moest halen. Ik draaide m’n gezicht van hem weg en hij liet zijn handen slap langs zijn lichaam hangen. ‘Lin alsjeblieft, het spijt me van wat ik heb gezegd. Het was ook stom van me om te denken dat je het zelf ook wilde. Ik had nooit zo aan je moeten twijfelen.’ Hij draaide m’n gezicht zodat hij me aan kon kijken. ‘Vergeef me, alsjeblieft. Het spijt me.’ Hij klonk zo oprecht. En hij was ook zo mooi… Tuurlijk kon ik niet boos op hem blijven. Ik zuchtte. ‘Ik vergeef het je. Maar twijfel alsjeblieft niet meer aan me. Je kan van me aannemen dat ik nooit tegen je zal liegen.’ Hij knikte en zoende me teder. Ik had het gevoel dat ik zou smelten. Hopelijk zou dit gevoel nooit over gaan. Samen liepen we terug naar het huis, terwijl ik nog een blik achterom wierp, en daar twee ogen verscheurd zag kijken. Maar binnen een fractie van een seconde waren ze ook weer weg. Zou ik me dit verbeeld hebben? ‘Is er iets?’ vroeg Emmett. Ik schudde mijn hoofd en lachte naar hem. Toen we bij het huis aankwamen zagen we Lestat achter het fornuis staan. ‘Precies op tijd jongens, ik ging net opscheppen voor jullie.’ ‘Lestat! Dit had je echt niet hoeven doen hoor, we hadden ook een pizza kunnen bestellen ofzo.’ Lestat schonk me een warme glimlach terwijl hij met twee borden naar de tafel liep. ‘Het is echt geen probleem hoor. Ik vind het leuk om te koken, en we eten zelf niet zulk soort eten. Dus ben ik blij dat jullie er zijn. Ik schoof aan aan tafel en Emmett kwam naast me zitten. Dat moment kwamen Dees en Jasper ook binnen lopen. ‘Wat was je lang weg. Is alles weer goed?’ Ik knikte. Dees en Jasper gingen tegenover ons zitten. Lestat schoof ook aan. ‘Eet smakelijk. Ik hoop dat jullie het lekker vinden.’ We aten in stilte terwijl de jongens met elkaar kletsten. Na het eten vroeg ik of ik wat privacy mocht hebben met Dees en we liepen naar buiten, buiten gehoor afstand van de jongens. Wat nog een heel eind was. Ik vertelde haar over Embry, en hoe hij eruit zag als wolf. Dude was gefascineerd aan het luisteren terwijl ik vertelde. Toen het begon te regenen renden we snel terug naar het huis, waar de jongens voor de tv waren geploft. Ik zag Jared er ook tussen zitten en dat langs hem de enige vrije plek was. Dus liep ik langs de jongens terwijl ik even met mijn vinger over Emmett’s wang streek. Ik zag hem huiveren en hij stond op om me te volgen. Ik liep richting de trap die naar de boven verdieping leidde. Voordat ik daar was had Emmett me al ingehaald en tilde me op. Hij rende verder naar zijn kamer en daar liet hij me zakken op het bed. Hij had speciaal voor mij een bed aangeschaft. Net als Jasper had gedaan voor Dees. Voor het geval we bleven slapen. Hij grijnsde en begon me te zoenen. Ik was blij dat alles weer goed was. Ik merkte dat hij m’n blouseje aan het open maken was, en ik aarzelde. Toen ik eraan dacht dat hij toch niet al te ver zou gaan, liet ik het maar over me heen komen en liet mezelf achterover vallen in het warme zachte bed, met zijn koude lichaam tegen me aan.