O16 Isabelle Cleo Harrison

Ze voelde zich al weken misselijk. Alles irriteerde haar, vooral Layla en Nathan konden haar flink op de kast jagen. Oliver was ook al even niet meer langsgeweest om haar af te wisselen met de kleintjes. Daarom had ze een weekje vrij genomen om even naar het strand te gaan. Al zag ze niet veel van de zee, ze hing meer boven het toiletpot. Na 3 dagen kon ze blind het toilet vinden, kende ze elke vierkante meter van het kleine kamertje. Wat baalde ze dat Oliver er niet was om haar te verzorgen, om haar haar uit haar gezicht te halen als ze weer boven de pot hing. Nu deed ze het allemaal alleen.

Ze deed het bijna in haar broek toen ze de volgende ochtend op fiets stapte. In een recordtempo reed ze naar de drogist. Ze was hier al vaker geweest, en wist de weg uit haar hoofd. Wat onwennig liep ze door de winkel heen. "Ja, 1 zwangerschapstest." zei ze zacht toen ze bij de kassa stond. Het jonge meisje lachtte haar warm toe, en ze rekende af. In het zelfde tempo ging ze terug naar het huisje. Oh god, wat nou als hij positief was? Ze was fel tegen abortus, maar als ze het hield liep ze risico haar baan én Oliver te verliezen. Was dat het wel waard?

Haar ogen werden groot toen ze de uitslag zag. Ze hapte naar adem en liet het van schrik vallen. Dit kon niet, echt niet. Al hoewel, het verklaarde een heleboel. Haar misselijkheid, haar aangebrande karakter, alles. Ze pakte snel haar mobiel en tikte het nummer van Oliver in. "H-hey met mij." zei ze zacht. Toen ze zijn lage stem hoorde, sloeg haar hart een pas over. Ze was nog steeds zó verliefd op deze jongen, dat alles week werd als hij praatte. "Ik moet je wat vertellen Oliver, en het is serieus." zei ze rustig, en ging zitten op de koele badkamer vloer.

Het gesprek eindigde heel koel. Oliver had niks over uit elkaar gaan gezegd, maar ze wist zeker dat dat wel ging gebeuren. Snel pakte ze haa spullen in. Twee dagen eerder dan gepland vertrok ze naar huis. Ze moest Oliver recht in de ogen kijken, om te weten wat hij dacht. Daarom ging ze eerst naar zijn huis, en belde aan. Enorm zenuwachtig wachtte ze af of hij wel opendeed voor haar, of dat hij haar gewoon liet zitten. Dat was blijkbaar een normale reactie van mannen, want ze deden het geregeld. En ze werden geïrriteerd als je ze erop aansprak. Gelukkig deed Oliver wel open, maar aan zijn houding te zien deed hij het liever niet. "Hee." zei ze zacht, en wachtte tot hij opzij ging en zij naar binnenkwam. "Hoi." was zijn norse antwoord, en hij liep naar binnen. Ze volgde en sloot de deur. Haar blik gleed door de hal. Verschillende dingen lagen op de grond. Waarschijnlijk had hij een woede aanval gehad na hun gesprek. Ze raapte een foto op, en beet op haar lip toen ze zag dat het er een van hun was. Dat wist ze helemaal niet..