{Narnia}When two enemies fall in love [One hundred and sixty-five]

'Eh..Bella?'vroeg Edmund van bovenaf en ookal konden ze hem niet zien, hij klonk beschaamd.'Wat is er,Ed?' vroeg ze nieuwsgierig.'Eh..het is nogal genânt..,'zei hij stilletjes,'Kan je niet gewoon even komen?''O,natuurlijk,'zei ze verbaasd en liep de trap op.'Vertellen,'fluisterde Susan en knipoogde snel. Ze rolde met haar ogen en ging naar Edmunds kamer. Daar stond hij met rode wangen zijn maliënkolder aan te doen, allesinds probèren.Zijn buik en borst waren ontbloot en hij had vertwijfeld zijn shirt vast.'Ik dacht, ik vraag het aan jou,'zei hij verlegen,'Vroeger hielpen Peter en Susan me, uiteindelijk in de 15 jaar kon ik het zelf. Maar nu...het is al zo lang geleden. Dus..''Ik help je wel, Ed,'zei Bella lachend en Edmund liet zijn liefste glimlach aan haar zien. 'Wel, laat eens zien,'zei ze en nam zijn kleren aan.'Pff, zit is zwaar,'zei ze grijnzend,'Ik denk eerder dat metalen ding eerst.' En ze hielp hem met de échte maliënkolder en daarna het donkerrode shirt met de gouden leeuw op.'Ziezo.''Dankje Bellz,'zei Edmund dankbaar,'Eigenlijk is het best erg dat ik het zelf niet kan. Wil je het alsjeblieft-alsjeblieft niet tegen Susan ofzo vertellen?''Tuurlijk niet! Hé, ik zal me dan toch ook moeten klaarmaken?''Hoe bedoel je?''Ik doe toch ook mee met de oorlog?''O,'zijn gezicht stond opeens bezorgd,'Meen je dat? Ik bedoel: wees voorzichtig, ik wil je niet kwijt..' en hij streek liefdevol met zijn hand over haar kaak. 'Ach Eddy,' zei ze en legde haar armen in zijn nek. Hij grijnsde even en kwam dichterbij tot zijn neus de hare raakte.'Ik wil dat je niets overkomt, dat zou ik mezelf nooit vergeven.' Hij legde zijn armen rond haar middel en trok haar tegen zich aan zodat haar lippen tegen dezijne botsten. Al snel begonnen ze passioneel te zoenen.'O Ed,'verzuchtte Bella,'Wees zelf voorzichtig.'Van buitenaf de kamer klonken voetstappen van de andere jongens,of jongens en man beter die naar beneden liepen.'Leve de Aslankledij!Héhé, Caspian moest weer eens moeilijk doen!'riep Peter. Zo te zien had Alex dezelfde kledij aan als hij en Edmund.'Maar de mijne..,'sputterde Caspian tegen.'Is Telmarijns,'vulde Peter aan en Selena, Gabrielle,Evi,Megan,Nathalie,Raven,Tobey en Lucy moesten lachen.' Pest hem niet zo!' klonk het van Susans kant,'Ik vind hem zo knap.''Ik denk dat we maar terug gaan,'giechelde Bella en legde haar wijsvinger op Edmunds lippen. Snel liepen ze naar beneden waar Peter geschokt naar zijn zus keek, natuurlijk niet echt. Edmund ging direct meedoen. 'Hé stop eens!'bitste Susan hen toe,' Zo zijn jullie nou àltijd!''Ze heeft gelijk,'zei Selena snel,'Hé, plaag haar niet zo!''Selena,'zei Peter verbaasd,'Verdedig je mij niet?''Neen,he?'zei Susan en knipoogde naar haar,'Ik ga wel slapen ofzo.''En het avondeten dan?'vroeg Alex verbaasd.'Zeg,het is nog veel-veel te vroeg!'zei Lucy geërgerd. En zo was het, de rest van de dag besteedden ze met praten tegen de Narniërs, plannen maken en nog zo van die dingen, stilaan begonnen ze de hoop te verliezen. Na het eten greep Peter Selena's arm en trok haar mee naar een donker plekje. Hij duwde snel een lok haar achter haar oor.'Wat is er, Peter?'vroeg ze.'Gewoon,' zei hij ernstig, je kon zich dat hij zich zorgen maakte, net als de rest,'Het spijt me van deze ochtend. Heel erg, ik had niet zo moeten reageren.''O,dat is niets,'zei ze en glimlachte flauwtjes.'En Selena,'Peter slikte even,' Weet je wel zeker dat je wel wilt meedoen met de oorlog?''Ja,'zei ze zelfzeker,'Als ik maar niet met mijn vader moet vechten. Maar jij..Jake wilt..''Me vermoorden, ja,'zei hij zuchtend,'Maar ik heb de mogelijkheid met hem te vechten. Maak je geen zorgen, ik kan hem wel aan.' Ze grijnsde even en drukte een zoen op zijn lippen.'Slaapwel,Peet.' En ze ging met Evi,Nathalie,Tobey en Gabrielle mee naar zijn kamer.