H56

Die dag breng ik door met Metsa, het is echt gezellig... tot dat...
'Vertel eens wat over je vader, waarom noemde je hem slecht aan de lunch?' Metsa's hese stem verpest mijn humeur. Ik sla mijn ogen neer en kijk naar mijn draakje die in slaap is gevallen.
'Nou...' Eigenlijk wil ik het niet met hem er over hebben...
'Vertel maar, ik beloof het niet door te vertellen, aan niemand!' Metsa drukt zijn wijsvinger tegen zijn middelvinger en houd ze in de lucht, 'Ik zweer het!'
Ik zucht, vooruit.
'Nou, hij was... nee ís, slecht. Hij heeft me ontvoerd van mijn moeder en daarna gebruikte hij me een beetje als een slaaf... en nu ben ik ontsnapt en stuurt hij een kwaadaardige oehoe op me af... 'Ik kijk naar beneden en wil zijn reactie niet zien. Tot mijn afschuw begint hij te lachen.
'Ha, hahaa!' Boos kijk ik omhoog bij het horen van zijn nu bekende lach.
'Hah, haha!' Ik frons bij het zien van zijn gezicht, het is vertrokken van het lachen, blijkbaar lacht hij niet veel.
'Het is niet grappig! Metsa, doe niet zo stom!' snauw ik hem toe.
'Haha! Dat is het wel, dat verhaal klinkt absurt! Echt, sorry hoor.' Hij veegt een paar tranen van het lachen uit zijn ogen.
'Metsa!' Ik zet mijn draakje neer en spring op hem af, en dat allemaal zonder na te denken. Even later zit ik op zijn borst, net als toen, en geef hem een paar klappen in zijn gezicht.
'He, auw! Sorry! Auw! Lilith, kappen, au!' Ja, nu klinkt hij niet meer zo stoer. Ik grijns en geef hem nog eentje in zijn gezicht en dan sta ik op. Haastig staat hij ook op.
'Waarom doe je dat toch?' Vraagt hij, hij wrijft met zijn handen in zijn gezicht, 'Serieus, dat doet echt pijn.' Hij reageert al beter dan de vorige keer, toen kon hij me alleen maar aanstaren.
'Lilith?' Hij wil nogsteeds antwoord.
'Ik doe het omdat je me irriteerd,' zeg ik.
'Pieuw,'zegt draakje. Draakje klimt langs de stoelleuning, waar ik hem had neergezet, omhoog langs mijn arm en gaat op mijn schouder zitten.
'O,' zegt Metsa, hij slaat zijn ogen neer. Tot mijn grote blijdschap kleurt hij ook nog eens rood. Ha!
'Sorry, ik had niet mogen lachen om je verhaal,' zucht hij, 'Het klonk gewoon zo... '
'Absurt, dat zei je zelf,' maak ik zijn zin af.
'Ja,' geeft hij toe, dan grijnst hij.
'Wat?' vraag ik terwijl ik heb bang aankijk.
Hij zegt niets terug maar blijft me met een grijns aankijken.
'Wat?' Herhaal ik. Nog steeds die grijns. Nu irriteer ik me.
'WAT!' Schreeuw ik. Hij grijnst nog steeds maar geeft eindelijk antwoord.
'Ik bedenk me net wat, mijn verhaal klinkt ook absurt.
'Oh, fijn!' Ik rol met mijn ogen, heel veel absurte verhalen hiero, vandaag.
'Wil je het horen?' Vraagt hij, zenuwachtig, zijn grijns is verdwenen.
'Eh, ja. Ik heb jouw mijn verhaal verteld, nu is het jouw beurd.'
'Oke... daar gaan we dan.' Hij zucht en begint.