H51

Een straaltje licht valt op mijn gezicht. Het is een warm straaltje, het voelt goed op mijn huid. Ik voel de warmte en knipper met mijn ogen. Ik zie het licht, ik voel het licht het tintelt.
Dan herrinder ik me wat er allemaal was gebeurd, vorige nacht. Ik raakte de draak aan... en... toen werdt het zwart. Ik kreun. Ik ga zitten, gelukkig lukt dat, en ik kijk naar mijn hand. Mijn hand trilt, en als ik naar mijn andere hand kijk zie ik dat die ook trilt. Ik til één trillende hand op en haal die door mijn warrige haar, mijn linker hand, de hand waarmee ik de draak aan heb geraakt. Als mijn blik op mijn handpalm rust zie ik iets wits, iets zilver achtigs. Verbaast knipper ik met mijn ogen en breng de trillende linker hand naar mijn gezichtsveld.
Op mijn handpalm zit een groot wil ovaal.
Mijn blik kijkt de kamer rond, als ik me herrinder dat de draak hier ook nog moet zijn. Ik zie hem niet. Ik wordt nerveus. Snel krabbel ik over eind, en met wankelende benen loop ik door de kamer.
'D-draakje?' Ook mijn stem trilt, wat moet ik hier nou weer mee? Maar mijn stem gebruiken was niet voor niets. Een piepje schald door de kamer.
'Draakje?' Mijn stem klinkt al weer wat sterker, gelukkig. Weer een piepje als antwoord, ik spits mijn oren om te horen waar het vandaan komt. Bij de ramen.
Wankelend loop ik naar de ramen, en ja, daar zit het draakje.
'Pieuw,' een begroeting.
'Jij ook goede dag,' gaap ik terwijl ik naar het draakje in het raamkozijn loop. Ik aarzel als ik hem daar zie zitten. Als ik hem op til krijg ik dan weer een schok? Ik steek aarzelend mijn arm uit om het kleine ding op te tillen.
Het draakje lijkt niet te willen wachten tot dat ik hem op til, hij springt naar mijn arm en klimt langs mijn arm omhoog naar mijn schouder, daar gaat hij zitten en doet hij zijn oogjes dicht, het gonzende geluid, wat ook uit het ei kwam, klinkt door het draakje zijn keeltje. Maar dus geen schok. Mijn hand gaat naar het draakje en met een hand til ik het op, ik druk het beestje tegen mijn borst. Het is niet al te zwaar, maar een paar kilo, daar zal vast snel verandering in komen.
Ik loop weer terug naar mijn bed, wat ben ik blij dat ik een vrije dag heb vandaag, met dit wankele en vermoeide gevoel zou ik niet eens de gang halen! Ik ga zitten op het bed en bekijk het draakje nog eens goed. Klein, hoorntjes op de nek en hoofd vlak bij de ogen. Ogen met dunne vijne lijntjes kleur erdoor heen. Kleine gepolijste klauwtjes en tandjes. De schubjes weerspiegelen regenboogjes in het zon licht. Een tevrede gevoel gaat door me heen, wat een mooi schelpel. Ik aai zachtjes over zijn kopje heen, dit is nouw mijn hoop, mijn redding van het verleden. Als dit wezentje niet was geboren zou ik nu... nou ja, misschien zou ik nu bij mijn moeder zitten maar waar schijnlijk als ik niet had gevoelt dat hij bestond zou ik nu dood zijn.
Ik aai hem nog maals en druk hem tegen mijn hart.