133. || Rainbows ||

"Ik denk dat we hier spreken van een enkelbandletsel." zei de dokter en keek me doordringend aan. Wtf, is een enkelbandletsel? Je kon toch alleen letsel hebben op je hersenen? Of ben ik nou gek?
"De buitenband van je enkelgewricht is gescheurd." legde de man verder uit. Hij stond op van zijn stoel en liep naar zijn bureau uit een van de laden haalde hij een wit plastic zakje. Hij begon het te breken en stopte het daarna in een papieren zakje. Hij legde het op mijn enkel en ik wist meteen wat het was. Ijs.
HET WAS KOUD!
Logisch Niall...
Maar het verlichte de pijn, dus ik hield het erop. "Wanneer ben je gevallen?" vroeg de dokter en zette een leesbrilletje op. Hij pakte een pen en papier. "Euh, rond half 2 denk ik?"
De man knikte. "En je hebt er niet meteen ijs op gelegd?" vroeg hij door.
Ik schudde mijn hoofd van nee. We waren zelfs gaan lopen... En gaan rennen.... En gaan fietsen...
Omg, wat zou Justin hiervan zeggen?! Ongetwijfeld dat dit alleen mij had kunnen overkomen...
"Je krijgt zometeen een steunkous om en een drukverband. Je mag er absoluut niet op lopen en je moet je been voor het grootste deel van de dag omhoog houden." vertelde de dokter terwijl hij weer iets uit een la haalde. Hij wikkelde mijn voet in met verband. Voor mijn part iets te stevig, maar het was dan ook drukverband...
Daarna deed hij me voorzichtig een kous om. Het ding leek groot, maar het was elastiek en knelde uiteindelijk om mijn viet en enkel. "Wanneer kan ik weer lopen denkt u?"
"Kom over een week maar terug. Het kan zijn dat het dan genezen is, maar dat ligt bij iedere persoon natuurlijk anders." glimlachte de man.
Hij tekende een klein briefje en gaf die aan mij. "Vraag bij de balie maar om een paar krukken." zei hij met een knipoog. Ohja, krukken waren misschien wel handig.