130. || Rainbows ||

"Goodbye Zayn," zei ik en gaf hem een halve knuffel. "Yaah, spreek je nog bro." zei hij met een scheve glimlach. Cat gaf hem ook een knuffel, waarna we de cel uit liepen, en Zayn achterlieten. "Mam!" riep Cat. Een vrouw van zeker niet ouder dan 30 kwam op ons aflopen met een bezorgde blik. "Agh Catherine, Niall, in wat voor nesten hebben jullie je nou weer gewerkt?!" zuchtte ze en begon ons te omhelzen. Okay, dit vond ik best wel eng... Die vrouw kende me niet. Ik kende haar niet. En ik kon me niet herinneren dat Cat haar had ingelicht over wat dan ook. Maar ik had beloofd mee te spelen, dus deed ik dat maar gewoon. "Sorry Mam, het spijt ons..." zuchtte ik. De vrouw liet ons los en keek ons met een hopeloze blik aan. "Wat moet ik toch met jullie?" zei ze en gaf me een aai over mijn bol. "Ik heb net het geld betaalt, we kunnen naar huis." de vrouw nam ons bij de hand en zei de donkere man gedag. We liepen het gebouw uit. En het voelde raar om de hand van een vreemde vast te houden. De vrouw liet meteen toen we het gebouw uit waren, onze handen los. "Ik dacht dat dit niet meer ging gebeuren?!" snauwde ze naar Cat toen we een Zwarte BMW instapten. "Sorry Lissamary, maar Niall spoot op de witgeverfde muur!" riep ze. Ik zat samen met Cat achterin, terwijl die Lissamary reed. "Heeft er niks mee te maken!" riep Lissamary boos.
Ik snapte er niks meer van...
"Ik snap er echt niks van. Mag ik uitleg?" smeekte ik haast en boog wat naar voren. Lissamary startte de auto en we reden weg. "Ohja, tuurlijk. Lissamary is de vriendin van mijn broer. Elke keer als ik opgepakt ben, bel ik haar en als ik dan 'mam' tegen haar zeg weet ze dat ze mijn moeder moet spelen." Ik begon het te begrijpen.