13.

Zayn POV

Tijdsprong

De weken daarop begon ik een beetje te twijfelen aan wat ik voelde voor Stephanie. Ze was een aardige meid, maar ik begon me vragen te stellen. Ze reageerde nooit op mijn sms’jes, behalve om af te spreken. Alleen in het openbaar wou ze me zoenen en knuffelen, maar als we bij mijn of bij haar thuis waren ging ze altijd een eindje bij mij vandaan zitten. Op een avond was ik het beu. ‘Waarom doe je zo?’ vroeg ik kwaad. Ze leek geschrokken door mijn uitbarsting. Meteen voelde ik me schuldig toen ik haar gezicht zag. Haar gezicht stond bezorgd, angstig. Ik zuchtte. ‘Waarom ben je altijd zo aanhankelijk in het openbaar, maar van zodra we ergens binnen zijn wil je meteen dat ik je los laat,’ zei ik. Ik zag hoe ze naar haar schoenen staarde. ‘Ik vroeg je wat!’ riep ik. Het kwam er op dit moment kwader uit dan ik bedoelde, maar ik het kon me op dit moment niet echt meer schelen. Ik houd van dit meisje. Nou ja, hield dan toch. Zo als ze zich de laatste momenten gedroeg, wist ik het eigenlijk niet meer zo goed. Opeens begon ze te snikken. Mijn houding ontspande wat. Ik begon me schuldig te voelen. ‘Hé, sorry. Het spijt me, ik bedoelde het niet zo,’ zei ik toen ik langzaam naar haar toe liep. Ik wou haar een bemoedigende knuffel geven, maar ze schudde me weer van haar af. ‘Blijf van me af!’ schreeuwde ze ‘Verdomme, Stephanie! Ik probeer je gewoon te helpen!’ riep ik toen ik weer kwaad naar achter wandelde. Normaal vloekte ik nooit, tenzij ik echt kwaad was. Ik bleef staan waar ik stond, ik zou hier niet weg gaan tot ik wist wat er aan de hand was. Ik probeerde wat te kalmeren. In mijn hoofd telde ik langzaam tot tien. Toen ik zeker wist dat mijn driftbui over was, was ik weer in staat om iets te zeggen. ‘Is er een ander?’ vroeg ik zacht. Ze keek me aan. Haar ogen waren rood en lichtjes opgezwollen van haar tranen. Ze bleef stil. ‘Ok, ik weet genoeg,’ zei ik zacht terwijl ik naar buiten wilde lopen. ‘Nee, Zayn, wacht! Ik kan het uitleggen!’ zei ze met een gebroken stem. Ik bleef staan met mijn rug naar haar toe. ‘Ik wacht,’ zei ik. Toen ze een tijdje niks zei, draaide ik me om. ‘Wel?’ bleef ik aandringen. Ik zag hoe de tranen over haar wangen stroomden, maar ik hield me sterk. Ze had me gewoon bedrogen! ‘Komt er nog wat van? Anders ben ik weg,’ zei ik weer iets kwader. ‘Nee, alsjeblieft, blijf. Je hebt recht op de waarheid,’ zei ze. Ze zuchtte nog eens voor ze aan haar verhaal begon.