7.

‘Alyx, zou je alsjeblieft willen gaan?’ vraag ik met tranen in mijn ogen.
Alyx kijkt me aan en pakt mijn hand, ‘maar Neveah, je kan altijd alles bij me kwijt, waarom nu niet?’, ik trek mijn hand terug, ‘Nee Alyx, dit is ingewikkeld, je zal dit niet snappen, nooit niet’ roep ik nu geïrriteerd.
‘maar Neveah…’, probeert ze nog, ‘nee Alyx, ik wil dat je gaat, NU!’ gil ik met overslaande stem.
Alyx spring geschrokken op, ‘dan niet hè’, schreeuwt ze terug, ‘Ik dacht dat we vriendinnen waren, maar dat had ik dus fout’.
Ze hijst haar tas op en boos loopt ze bij me vandaan, Alyx heeft vast geen idee hoe moeilijk dit voor me moet zijn.
Verdrietig sta ik op en denk ik na, ik hoefde alleen iets in de ogen te staren… opeens kwam er een idee in me op.
De jongen heeft nooit gezegd dat het een mens moet zijn dus ik ga op zoek naar een dier, klein genoeg om het te overleven.
Na een tijdje zoeken stuit ik op een vogel, het dier heeft ontzettend veel pijn, zijn vleugel sleept helemaal over de grond.
Zachtjes pak ik het beestje op en houd het voor mijn gezicht, opeens verdwijnt het beestje en verandert alles naar de tijd toen ik het ongeluk hoorde te krijgen.
De vogel had geen schijn van kans als de trein het dier raakt met volle kracht, ik zie in mijn ooghoeken die jongen verschijnen.
Hij kijkt niet al te vrolijk en ik stap naar hem toe, ‘je had nooit gezegd dat het een mens moest zijn’, zei ik en ik keek hem aan.
Hij keek heel boos terug en stapte dreigend naar voren ‘inderdaad, dat was mijn eerste fout, mijn tweede fout ik dat ik je vertrouwde en dat ik je niet meteen afmaakte’.
Ik keek om me heen maar het leek net alsof ik de enigste was die hem kon zien.
‘geef me één reden waarom ik dat niet zal doen en ik zal je sparen’ gromt hij.
Gillen had geen zin, dan zou hij toch weer verdwijnen dus ik besluit om een smoes te verzinnen.
‘nee, alsjeblieft doe het niet? Ik kan nog veel voor je betekenen’, snik ik zachtjes.
Hij heft zijn hand maar bedenkt zich, ‘ik kan jou inderdaad gebruiken’ zegt hij en hij verdwijnt.