051

'Dank je.' zei ik en gaf haar een knuffel. 'En ik mis hem inderdaad.' zei ik erachteraan.
De lessen gingen snel voorbij en voordat ik het wist was ik weer thuis. 'Andy. Ga je mee honkballen?' vroeg Rosalie aan me. Ik schudde mijn hoofd en beende naar mijn kamer. Ik ging op mijn bed liggen en barstte in huilen uit. 'Meisje toch.' zei Esme en ging naast me liggen. Ik draaide me naar haar toe en voelde hoe ze haar armen om me heen sloeg. 'Ik mis hem zo.' zei ik en begon nog harder te huilen. 'Ssssjt. Huil maar lekker uit. Wij laten je alleen.' zei ze en weg was ze. Ik rolde me op tot een bolletje en sloeg mijn armen om mijn knieën heen. Ik zocht naar mijn mobiel en ontgrendelde hem. Ik wilde zo graag zijn stem horen. Ik besloot Louis te bellen. 'Jo met Louis!' gilde hij door de telefoon. '...' Ik wilde wat zeggen maar ik kon het gewoon niet. 'Hallo?' 'Louis?' piepte ik. 'ANDY?' riep hij en meteen hoorde ik Harry ook praten. 'Geef haar aan mij.' zei hij. 'Louis. Geen de telefoon niet aan Harry. Zeg tegen hem dat het goed met me gaat en dat ik van hem hou.' 'Is goed. Het is goed om je stem te horen.' 'Ik vind het ook fijn. Zeg ook maar dat hij me moet vergeten.' zei ik en hing op. Ik sprong op, maakte snel mijn huiswerk en liet me weer op mijn bed vallen. Ik sloot mijn ogen en meteen viel ik in slaap.

'Andy wakker worden.' zei Alice en begon me door elkaar te schudden. Ik ging overeind zitten en keek haar nors aan. 'We moeten naar school.' zei ze en gooide een setje kleren naar mijn hoofd. 'Dank je.' zei ik en hees mezelf erin. Ik liep rustig naar beneden toe waar een aantal paar hakken op de tafel stonden. 'Nice tried Alice.' zei ik en trok mijn vans aan.