Hoofdstuk tien

Toen ik wakker werd herkende ik de veertjes weer die ik de vorige dag ook had gezien. Op mijn rug staarde ik naar de veertjes en probeerde uit te vogelen waarom die daar hingen. Langzaam wenden mijn ogen aan het donker en kwam ik erachter dat de ze aan een dromenvanger zaten die het plafond hing.
‘Julah?’
Ik draaide mijn hoofd in de richting van de deuropening, in de verwachting dat Firefly daar stond, maar er stond niemand. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik zachtjes gegrinnik hoorde.
‘Hierzo.’ klonk het van beneden. Ik draaide mijn hoofd naar de grond en zag Firefly liggen. Ze had ergens een matras vandaan gehaald en dat naast me gelegd terwijl ik sliep. Ik voelde me een beetje schuldig dat ik zomaar op haar bed was gaan liggen, maar ik was gisteravond zo moe geweest dat ik er niet eens over na had gedacht.
‘Goeiemorgen.’ fluisterde ze.
‘Morgen.’ fluisterde ik terug.
‘Lekker geslapen?’
‘Ja,’ ik knikte naar de dromenvanger boven mijn hoofd, ‘volgens mij heeft hij zijn werk goed gedaan.’
Firefly knikte tevreden, ‘Ik heb hem zelf gemaakt.’
‘Hij is mooi.’
‘Dankje’

Tijdens het ontbijt zat ik stilletjes naar buiten te staren; ik kon geen genoeg krijgen van het betoverende uitzicht. Het liefst zou ik nooit weg willen gaan van deze magische plek, maar ik moest verder. Terug naar de stad. Terug naar het appartement, naar mijn vrienden. Ik kreeg buikpijn bij het idee hen weer te zien. Hoe zouden ze reageren? Wat moest ik tegen ze zeggen? Ik was er nog steeds niet helemaal over uit wat ik ervan moest denken. Had Betty gelijk? Was het echt zo erg wat ze hadden gedaan en moest ik ze vergeten?
Mijn maag draaide om van al mijn zorgen, maar ik dwong mezelf door te eten zodat ik vandaag sterker zou zijn dan gisteren.
‘Gaat het wel goed met je?’ vroeg Firefly bezorgd, toen ze mijn gespannen gezicht zag.
Ik knikte voorzichtig; ik wilde haar niet lastig vallen met mijn problemen.
‘Maak je maar geen zorgen dat je weer de woestijn in moet,’ zei ze troostend, ‘ik zorg er wel voor dat het goed komt.’
‘Hoe bedoel je?’
Ze schudde glimlachend haar hoofd, ‘dat zie je vanavond wel.’
Ik zuchtte omdat ze weer geen antwoord wilde geven en nors nam ik een hap van mijn ontbijt. Terwijl ik kauwde probeerde ik het van me af te zetten. Ik kon er toch niks aan doen. En daarbij had ik al te veel vrienden tegen me in het harnas gejaagd dus kon ik maar beter aardig blijven.
‘Dus,’ zei ik, nadat ik mijn eten had doorgeslikt. ‘Wat staat er op de planning voor vandaag?’
‘Laten we beginnen met een bad.’
Na het ontbijt nam Firefly me mee naar de badkamer en liet me daar alleen. Ze had gelijk; ik zag er niet uit en waarschijnlijk rook ik ook niet al te fris. In de muur was een soort holte uitgegraven met een kuil erin, dat moest het bad voorstellen. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar er zat al water in. Ergens in de grotten zal een riviertje of zoiets lopen, daar zal het water van de vijver waarschijnlijk ook vandaan komen. Ik kleedde me uit en kroop in de badholte. Het water was verrassend warm en er hing een aangenaam luchtje, maar ik had niet zo’n goede neus dat ik kon herkennen wat het was. In de badkamer stond een lichtpotje dat een gezellige sfeer gaf samen met het luchtje. Ik zou uren in dit bad kunne blijven weken, maar nadat ik me goed had gewassen stapte ik er toch uit. Firefly had een setje kleren voor me klaargelegd dat ik aan kon trekken terwijl mijn kleren gewassen werden. Haar kleren zaten een beetje krap, maar het was beter dan niets.
‘Hm, dat is een stuk beter.’ zei Firefly toen ik naar buiten kwam. Ze zat in kleermakerszit op een schommelbank die ik niet eerder had gezien.
Ik glimlachte naar haar, ‘Bedankt voor het gebruiken van je badkamer.’
‘Geen probleem! Je bent hier altijd welkom!’
‘Dus, wat gaan we doen?’ vroeg ik terwijl ik naast haar op de bank ging zitten.
Ze tuitte haar lippen en keek me een beetje ontdeugend aan. ‘Weet je nog dat ik zei dat ik je wilde helpen?’
‘Ja…..’ zei ik twijfelend, een beetje bang voor wat ze van plan was.’
‘Nou, ik wil je helpen op één voorwaarde.’
‘Oké, ‘ Ik haalde mijn schouders op, ik wilde best iets terug doen, ‘zeg het maar.’
‘Ik wil iets leuks met je haar doen!’ zei ze enthousiast.
Ik greep met mijn handen naar mijn hoofd om mijn lange, bruine haar te beschermen en keek haar angstvallig aan.
‘Ah, toe nou!’ smeekte ze, ‘Alsjeblieft!? Je hebt zulk mooi haar en het vraagt gewoon om een make-over!’
‘En wat versta jij precies onder een make-over?’
‘Dat kan van alles zijn. Maar ik heb al iets in gedachten voor jou.’ ze glimlachte breed en haar ogen schitterden bij het idee.
‘Ik weet het niet hoor.’ zei ik.
‘Hoe graag wil je naar huis?’
Ik zuchtte. Ik wilde nu echt terug naar de stad en ik had niet het idee dat Firefly me weg liet gaan als ze niet aan mijn haar mocht zitten. En wat kon het ook kwaad, misschien was het inderdaad wel eens tijd voor een nieuwe look.
‘Oké dan. Ga je gang.’
‘Yay!’ ze klapte blij in haar handen en pakte mij hand. Ik rende achter haar aan mee naar binnen waar ze me op een stoel neerzette en weer verdween. Even later was ze terug met een koffertje. ‘Stil blijven zitten.’ droeg ze me op voordat ze een schaar in mijn haar zette.
Elke keer dat ik de schaar hoorde en een lok haar naar beneden zag vallen kreeg ik een steek in mijn buik. Mijn haar groeide snel, maar ik had het nooit echt kort gehad. Ik hield van mijn lange haar. Het leek eeuwig te duren voor ze klaar was en weer wegrende om terug te komen met een spiegel.
‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ze.
‘Nee.’ antwoordde ik eerlijk.
Ze draaide de spiegel om en ik wist niet wat ik zag. Mijn haar was tot boven mijn oren afgeknipt zat in stekeltjes op mijn hoofd, nog korter dan Puck het had. Het was verschrikkelijk.
´Wat vind je ervan?’ vroeg Firefly.
Met mijn mond gesloten staarde ik naar mijn spiegelbeeld. Ik durfde niet naar beneden te kijken, waar al mijn lange lokken op een hoop op de grond lagen.
‘Je vind het niks hè?’ gokte ze.
Ik beet op mijn lip. Niet zo aanstellen, vertelde ik mezelf.
‘Ik…..moet er even aan wennen.’ zei ik omdat ik haar geen schuldgevoelens wilde geven. Ze liet de spiegel zakken zodat ik er niet meer naar kon kijken. ‘Het valt wel mee hoor. Ik vind het leuk staan.’ probeerde ze.
‘Ja, je zal wel gelijk hebben.’ mompelde ik. Ik schudde mijn hoofd en stond op van de stoel. Ik wilde er maar niet te veel aan denken. Om mezelf af te leiden begon ik in mijn tas te graaien, ‘Mag ik een foto van je maken?’ vroeg ik aan Firefly.
‘Ehm. Hoezo?’ Toen ze mijn camera zag keek ze verlegen de andere kant op, maar ze was net te laat. Klik.
‘Dan vergeet ik je niet.’ zei ik.
‘Oh..juist.’
De rest van de middag hebben we door de tuin gewandeld en gekletst. Nog steeds beantwoordde ze weinig vragen, maar daar begon ik aan te wennen.