XXXIV. Battle... what else would you call it ?

Het was een ongelijke strijd. Alice en Rosalie waren met hun groepjes al eerder gegaan om het afgesproken gebied een beetje moeilijker begaanbaar te maken voor tanks. Het viel nu nog niet op, maar ik vroeg me af of ze nog zouden doorgaan als de tanks vast zaten in een putje. Natuurlijk niets gevaarlijk, Alice had ze zo laten graven dat er geen gewonden zouden vallen. Handig toch, zo'n gave. Daar zouden we zelf nu gebruik van maken. De wolven, Aro, Marcus, Caius, Niké, Tristan en een deeltje van de Volturi om hun veiligheid te garanderen zorgde ervoor dat we nog maar met 21 waren. Ah ja, genoeg om een paar duizend soldaten bewusteloos te slaan. Ik had er alle vertrouwen in. Rekening houdende met het feit dat de meerderheid van de soldaten mannen waren, zouden de meeste bij ons vrouwen zijn. Die waren toch al in de meerderheid. Een deel van de mannen zou rond ons heen staan, anderen op de uitkijk voor vallende bommetjes, reserve troepen die op komst waren.. Dat was ook Alice' taak.
Uiteindelijk stonden we nog met 2 groepjes van 7 op het slagveld; ik vroeg me af hoe de mensen op ons zouden reageren. misschien zouden ze zich oppermachtig voelen omdat wij met nog geen twintig man waren. ik vroeg me af met hoeveel zij zouden komen. Iets meer, denk ik.

Een heleboel meer, dat kon ik gemakkelijk horen. Iedereen hier. Tanks, vrachtwagens, soldaten te voet; ze maakten een verschrikkelijke hoeveelheid kabaal. Het enerveerde me, maar het was de bedoeling om hen uit te schakelen, niet om ze te vermoorden. Het zou geen zin hebben om ze te vermoorden; wij konden geen voedselvoorraden aanleggen -eigenlijk best luguber met mensen als voedselbron..even een mens uit de diepvries halen omdat je dorst hebt- zoals de mensen dat deden, en het zou hun trots nog meer krenken waardoor ze ons weer eens voor de voeten zouden komen lopen terwijl we een iets gevaarlijker gevecht voor de boeg hadden. En natuurlijk, het zou heel wat opkuiswerk kosten, plus; het zouden nog maar eens zoveel mensen zijn die de boodschap zouden krijgen dat een geliefde die ze op oorlogspad zagen vertrekken, niet meer zou terugkeren... meer uiteengescheurde gezinnen, meer mensen die hun kinderen, ouders, broers, zussen en weet ik veel wat nog allemaal zouden verliezen.

Het eigenlijke "gevecht" had maximum een goed uur geduurd, zowat het hele leger was KO door een groep meisjes. Ergens vond ik het wel grappig. Ik zag ALice en Bella elkaar een heel giechelachtige High-five geven en een van de soldaten die begon bij te komen, keek hen bang aan. Ik zou het niet moeten grappig vinden, maar de manier hoe hij naar hen keek... in het begin van het gevecht stond hij er heel zelfzeker voor met zijn geweer, gevuld met houten en zilveren kogels. Ik vroeg me af of ze achteraf nog zouden over het euhm... slagveld zouden gaan om hun zilver terug te krijgen. vastgesteld; er was 1 dode; een van de vampiers die niet gewend was om met mensen om te gaan had te hard geslagen en iemands nek gebroken, maar verder waren er niet veel meer dingen dan een paar breuken. Ik denk dat dit de eerste slag in de geschiedenis was waar er zo weinig doden vielen en het toch vrij duidelijk was wie er gewonnen was. Het enige irritante was dat een paar kogels mijn nieuwe truitje om zeep geholpen hadden. vooral op de plaats waar mijn hart lag te rotten, om het maar zo te zeggen... ik vroeg me af of ik het eigenlijk nog had... misschien was het opgebrand in het vuur dat me getransformeerd had... ik weet niet. het deed er niet toe, ik had het niet meteen nodig.
Wat ik wel nodig had, was tijd om even te rusten en onze andere aanval te plannen. Misschien zou ik Marcus of Remi vragen om het nieuws in de gaten te houden, te weten wat de mensen zouden zeggen over de slag.

---

Succes iedereen met het nieuwe schooljaar niet dat ik er veel zin in heb, maar goed.. Mijn laatste jaar, het moet er nog bij... ^-^