The nightmare, traveling, and tea ...

Mijn zus, mijn moeder, Gale, Rory, Madge, klasgenoten, ze stonden allemaal voor het gerechtsgebouw. Het hele plein stond vol met mensen. Er stonden ook mensen op het podium.


Ik zag een man met een pistool. Hij was van het capitool. Hij bromde wat. Toen opeens zette hij het pistool tegen Gale`s hoofd aan die als laatste van rechts de lange rij met geliefden sloot. Ik schrok. Gale werd bedreigd. De man laadde zijn pistool. Ik wou naar hem toe rennen maar het lukte niet. Ik had benen van lood! Ik focuste me op de vingers van de man. Hij wou bijna de trekker overhalen. Ik had al die tijd willen huilen en gillen. Maar er kwam geen geluid uit mijn keel en er kwamen geen tranen uit mijn ogen. Ik was compleet uitgeschakeld. En in het moment dat de egoïstische ik een paar seconden aan zichzelf dacht, gebeurde er iets vreselijks. De man had de trekker overgehaald! Als in slomotion knalde de kogel in een rij door mijn geliefden heen. Ze kwamen er aan de ene kant in en aan de andere kant weer uit. Het was een luguber gezicht om te zien hoe ze allemaal. 1 voor 1. Als dominosteentjes neerzakten.

Met een gil werd ik wakker. Mijn gevlochten haren waren los geschoten en ze plakten aan mijn voorhoofd. Met grote ogen van angst keek ik om me heen. Ik lag in een trein. Op weg naar het capitool, voor die verdomde hongerspelen, en de dood tot gevolg. Ik schudde mijn hoofd alsof ik probeerde daarmee de nare gedachtes uit mijn hoofd te schudden, maar dat ging niet. Het was half zes. Zag ik op de rode lampjes van mijn digitale wekker die naast mijn bed stond. Het rode, deed me denken aan het bloed uit mijn nachtmerrie. Ik deed een poging om verder te slapen. Maar met de droom/nachtmerrie op mijn netvlies stapte ik om zes uur toch mijn bed uit. Ik liep naar de badkamer. Die me overweldigde door de luxe.

. Hij had een douche met allemaal hightec knopjes en een gouden kraan met drie verschillende geuren zeep en handgel en crème en zachte verschillende kleuren handdoekjes lagen opgestapeld in het open kastje wat er stond. Een kastje met verchillende potjes flesjes en tubetjes keek me aan en een andere lade met make up trok mijn aandacht. Ik keek ernaar. Maar dit was niet het mooie natuurlijke van thuis. Dit was dat felle capitool spul. Ik legde het weg en pakte maar gewoon een handoekje en liep naar de douche. Ik drukte op knopjes en er kwam een aangename warme straal uit met een heerlijke bloemen geur. Ik waste en pakte het eerste de beste paar kleding uit de kast. Het bleek een grijs overjurkje te zijn met een zwart blousje er onder. Een wiite tweed blazer er over heen.

Het was lekker warm. Want in de trein is het best fris. Een grijze maillot en zwarte stoere laarsjes maken het geheel af. Ja ik geef toe het zag er best leuk uit voor iets wat zomaar uit de kast gegrist was. Ik vlocht mijn haar en ging naar de diner wagon. Ik ging aan tafel zitten waar alleen Effie nog zat. ‘Hallo,’ probeerde ik zo beleefd mogelijk te zeggen. ‘Weet u waar Haymitch uithangt?’ vraag ik. ‘Tja Joost mag weten waar Haymitch uithangt,’ zei Effie op haar Effie achtige wijze. Ik knikte. Toen kwam Peeta binnen. Peeta plofte neer en ik zag dat hij vannacht niet goed had geslapen en ook veel had gehuild. Ik had vooraal heel erg veel nachtmerries gehad dus.

Toen kwam Haymitch ook al een beetje dronken binnen slenteren. Ik keek hem aan. Dit kon zo niet langer door gaan. Als wij zouden willen blijven leven- waar ik van uit ga dat Peeta dat dus ook graag wil- zou hij van de drank af moeten blijven. Want alleen nuchter zou hij ons goed kunnen helpen. Natuurlijk moet ik eigenlijk niet willen dat Peeta het overleeft, aangezien ik hem anders zelf moet vermoorden, en dat lijkt me niet geweldig. Ik denk niet dat ik in staat en mensen te vermoorden. Eerder zie ik mezelf me verstoppen omdat ik zo klein ben zou dat wel lukken denk ik. Andere tributen zoals de beroeps enzo, waren erg groot en sterk en zwaar. En sommige bijna zelfs gigantisch.


Ik zag dat Haymitch stilletjes aan zijn muffin zat te plukken. Ik zag dat Peeta broodjes at en Effie at heel netjes met mes en vork een bord Havermout pap. Hoe ze het voor mekaar kreeg om met mes en vork pap te eten. En ik, ik keek naar mijn bord en zag dat ik er nog helemaal niks op had liggen. ‘Eet wat,’zei Effie met een glimlach. Ik laadde dingetjes op mijn bord waarvan ik werkelijk echt geen idee had wat het was. En probeerde het met nog een beetje een beleefde air het spul naar binnen te proppen. Ik nam een slokje melk. Tenmiste ik dacht dat het melk was want ik had er niet naar gekeken. Maar het bleek gloeiend hete thee te zijn.


Mijn lippen stonden in de brand. Dat deed echt zeer! Ik dronk thuis nooit thee. Want wij hadden geen water koker of zo iets. Ik waaide met wapperende handen mijn lippen koelte toe. Iedereen keek me aan. Ik haatte het ontiegelijk als mensen me irritant aankeken. Ik kreeg een glaasje koud water aangeboden door een bediende. Ik keek naar de manier hoe hij slikte. Ik zag het. Hij was een avox. Hij kon niet praten omdat hij als straf zijn tong afgehaald was.

Ik had medelijden met hem. Maar kon dat niet tegen hem zeggen want hij kreeg dan straf. En dat werd me door hem en mezelf waarschijnlijk niet in dank af genomen. Ik dronk gretig het water op. En het koelde mijn verbrande lip. Ik gaf het glaasje met een glimlach terug aan de bediende aka avof. Toen zat het ontbijt erop. Iedereen had zijn eten op.

En dan zouden we dingen bespreken. Dingen bespreken? Waarover?

Hoe we dood wouden gaan? Dat was zeker. En al helemaal met Haymitch als mentor…