18. We arrived in our taxi and walked down the red carpet.

EIGHTTEEN

Taylor belde een taxi.
'Taxi's stinken', mopperde ik.
'Het is best wel ver weg, schat. Wilde je gaan fietsen of zo?'
'Nee, natuurlijk niet'.
'Wat dan?'
'Limo?', stelde ik voor, met mijn liefste glimlach. Hij schoot in de lach.
'Taxi is waarschijnlijk gezelliger', lachte hij.

Na een uur kwamen we aan. Meteen nadat we uit de taxi waren gestapt, liepen we een rode loper op. De loper liep totaan het theater, en langs de kant stonden fotografen, mensen, filmploegen. Ik wilde het liefst gewoon weer teruglopen. Maar Taylor trok me mee.
'Daar zijn Jackson en Manon', wees hij. Hij trok me mee naar de hoek, nog buiten het theater.
Manon omhelsde me met haar ene arm. Met haar andere hand hield ze Jacksons hand vast. Ik moet toegeven; ze zag er geweldig uit in het zwarte jurkje.
'Klaar om naar binnen te gaan?', vroeg Jackson. Taylor knikte. Binnen was het nog bijna helemaal leeg.
'Waarom zijn we zo vroeg? Die film begint pas om drie uur', vroeg ik me hardop af. Taylor knikte.
'Dat klopt, maar Jackson en ik hebben eerst nog een interview. In ditzelfde theater. Jullie kunnen wel ergens een kop koffie gaan drinken'.
'In deze kleren?', vroeg ik spottend.
'Waarom niet? Je ziet er super uit. Ah - daar moeten we zijn. We zien jullie over anderhalf uur'.

Na een dag vol ontmoetingen met mensen die ik normaal alleen op tv zag, en in bladen, was ik kapot. Manon en Jackson bleven in een hotel, vraag me niet waarom. Taylor wilde toch nog naar huis rijden.
En zo kwam het dat we om half elf 's avonds nog aan een taxireis begonnen. We deden er twee uur over, en we hadden nog niks gegeten.
'Kunnen we niet eerst even iets eten?', deed ik nog een laatste poging, maar Taylor hield al een taxi aan.
'We eten onderweg wel iets', beloofde hij. Ik knikte.
Toen we tien minuten in de auto zaten, hadden we nog niets gezegd. Ik lag met mijn hoofd op Taylors schouder en moest moeite doen mijn ogen open te houden. Taylor tuurde door de voorruit naar buiten.
'Taylor?', klonk het ineens vanaf de rijdersstoel. Taylor keek met toegeknepen ogen op naar de spiegel.
'Ja?', vroeg hij twijfelend.
'Taylor!', zei de jongen die achter het stuur zat. Ik schatte hem 18. 'Je kent me niet meer', zei hij, toen hij Taylors gezicht zag. 'Ik ben Vince. Vince Peters. Ik zat bij je in de klas, man. We gingen altijd samen uit op onze zestiende'.
'Tuurlijk ken ik je nog', lachte Taylor.
'Dat is nog niet eens twee jaar geleden', lachte hij weer. 'Ik had je gewoon niet herkend'.
Taylor tilde mij een beetje van zich af, legde me tegen de leuning van de bank aan en klom naar de passagiersstoel. Samen praatten ze tien minuten lang over football, andere sporten en vrouwen. Ik viel nu écht bijna in slaap. Maar ik werd meteen weer wakker toen Vince zei: 'Hebben jullie al gegeten?'
Mijn maag gaf antwoord door de knorren.
'Dan doen we dat nu toch even? Misschien moet de dame ook wel plassen. Meiden moeten altijd tegelijk en overal pissen, echt niet normaal', vervolgde hij tegen Taylor. Ik moest inderdaad al plassen sinds het extra filmblok om halftien was afgelopen, dus rende ik naar de achterkant van het tankstation, waar Vince was gestopt.
Na een plasstop in één van de ranzigste wc's die ik in mijn hele leven had gezien, liep ik terug naar de voorkant. Ik zag dat Taylor en Vince binnen op een soort leren treinstoel zaten, die voor een tafeltje stond. Ik trok mijn jurkje recht en stapte het gebouw ook binnen.
'Wat wil je eten?', vroeg Taylor, toen ik voor hun tafeltje stond.
'Wat hebben ze allemaal?'
'Hotdogs en hamburgers', lachte Vince. Ik knike aandachtig.
'Hebben ze geen salades of zo?', vroeg ik, toen ik zag dat de hotdogs in het vloeibare vet dreven.
'Jawel - daar achterin', zei de vrouw achter de toonbank. Ik koos mijn salade uit, kocht wat plastic vorkjes en liep terug.
'Kunnen we alsjeblieft buiten eten?', vroeg ik. Het stonk binnen ontzettend naar zweet en andere vieze geurtjes.
'Is goed. Krijgen we het dan niet koud?'
Ik schudde mijn hoofd vastberaden; ik wilde echt niet meer hier binnen zijn. Dus, toen Taylor en Vince hun eten hadden, zaten we buiten, op de stoeprand.
Ik had enorme kippenvel en probeerde met mijn handen mijn huid te beschermen tegen de scherpe, snijdende wind die af en toe opwoei.

Na tien minuten, toen Vince en Taylor ook naar de wc waren geweest, én we ons voedsel op hadden, strompelden we weer naar de auto. Nou ja - Taylor en Vince liepen gewoon. Maar ik liep al de hele dag op hakken van tien centimeter hoog - en dan overdrijf ik maar een héél klein beetje -, dus ik kon écht niet meer lopen.
Van de rest van de rit heb ik niets meer meegekregen, want ik viel gelijk in slaap toen we weer reden. Alleen thuis, toen we het stukje van de auto naar mijn kamer moesten lopen, was ik wakker. Daarna niet meer.
Ik kon ook niet echt een verklaring bedenken voor mijn moeheid, maar ik kon er ook niet onderuit..



Oké, mensen.
quizlet is wel heel dood vandaag, hoor.
Normaal zijn er echt honder-nog-wat mensen online, nu blijft het een beetje tussen de 70 en de 100 hangen.
Ach, morgen is het vast beter (:
ik wil zeven reacties, dan ga ik verder =x