A ranger/traitor 71

Miko stond op de boeg een Celticaans schip naar de uitgestrekte watervlakte voor hem te kijken. Er woei een flinke wind en ze schoten goed op. Miko was zich bewust van verbaasde blikken die de bemanning op hem wierp. De harde wind had natuurlijk ook een woelige zee tot gevolg. De andere tien passagiers –waaronder Will- waren allemaal in minder of meerdere mate zeeziek. Miko daarentegen had nergens last van.
“Jij bent echt wel thuis op de zee, hé.” Will leek een beetje bekomen te zijn en kwam nu naar hem toegelopen.
“Inderdaad”, antwoordde Miko met weinig enthousiasme. Hij zou kunnen zeggen dat de zee hem in het bloed zat, maar hij was niet echt blij met dat bloed.
“Miko…”, Will zuchtte, “Je hoeft je niet te schamen omdat je Skandisch bloed hebt.”
“Maar…”
“Ze dreigen Araluen binnen te vallen en vermoorden grijze jagers? Volgens mij lijkt dat op wat Morgarath deed, alleen maakte hij een bende luieriken van het korps in plaats van ze een kopje kleiner te maken, maar hij sloot wel en pakt met Wargals en de Kalkara. Hij was een Aralueen. Ik schaam me er echter niet voor. Jij wel?”
“Nee, maar dit is anders. Morgarath was een baron…”
“Met behulp van nog een paar anderen. En nu is er een Skandiër die met zijn aanhang ons het leven zuur maakt.” Miko opende zijn mond om een tegenwerping te maken, maar Will gaf hem de kans niet. “Heeft Erak ons land geen goede diensten bewezen? Zodat we jarenlang geen invallen hebben gehad, om nog maar te zwijgen over wat hij voor mij en Evanlyn gedaan heeft. En Gundar Hardslag heeft voorkomen dat de Scoti, overigens met hulp van een Aralueen, Noordam onder de voet liepen. Of niet soms?”
“Jawel, dat is zo.”
“Dus de volgende keer dat je aan je Skandisch bloed wordt herinnert, denk dan dat het hetzelfde bloed is dat door de aderen stroomde als die mannen en wie weet, red jij ons land dan ook een keer van de ondergang.” Miko glimlachte.
“Dank je, Will.” En er was nog een iemand die Will vergeten was te noemen. Zijn moeder. Die haar eigen land en alles wat ze kende, verlaten had om de man te volgen van wie ze hield. Er viel een aangename stilte, waarin alleen het geluid van de golven te horen was.
“Trouwens, misschien goed dat jij de Skandische immuniteit voor zeeziekte hebt, want op Halt hoef ik daarvoor niet te rekenen.”
“Dus het is waar? Dat Halt zelfs op kalme zee, zeeziek wordt?”
“Ja, inderdaad.” Miko begon te grijnzen. Het was best fijn om te horen dat je ergens beter in was dan een van de beroemdste en meest ervaren jagers.
“Ow ja, Miko, nog één ding.” Miko keek nieuwsgierig naar zijn leraar. Nog meer leuke nieuwtjes over Halt? “Dat is staatsgeheim, dus je mag dat niemand, maar dan ook niemand vertellen.”
“Afgesproken.” Daarna keek Miko snel weer naar de zee, zodat Will niet kon zien hoeveel moeite het hem koste om niet in lachen uit te barsten.