006.

"Wanneer gaan we dan , morgen?", vroeg ik en Jorian knikte. "Om half zes bij het bankje voor jouw huis.", zegt hij als de man roept dat zijn bestelling klaar is. Ik krijg nog een knuffel als hij weggaat en hij aait David even over zijn bruine haren. Ja, die heeft hij van onze moeder. Hij heeft wel sproeten, maar ze vallen niet heel erg op. "David, morgen gaan we een tochtje maken. Maar dat mag je niet aan mama vertellen!", zeg ik en hij knikt en hij doet een vinger voor zijn mond als teken dat hij stil zal zijn. Als de man ook onze bestelling opnoemd, nemen we die aan en gaan richting huis.

De volgende morgen ben ik rond vier uur in de morgen wakker en ga brood maken en vul mijn schooltas met etenswaren. Ook neem ik wat kleren mee van mij en David, wat maar net past. Het is vijf uur als ik klaar ben met het inpakken en ik zelf ook helemaal ben aangekleed. Ik loop de trap langzaam en zachtjes op, en loop David zijn jongenskamer in. "David, wakker worden. We gaan een tochtje maken, weet je nog!", zeg ik en David zit rechtop in zijn bed. Hij springt zijn bed uit en gaat zich omkleden en zijn tandjes poetsen. Om kwart over 5 staat hij beneden en pak ik de tas op, met kleren en eten. Ik had geen briefje neergelegd , omdat mijn moeder me niks kon schelen. Ik opende de voordeur voor de laatste keer en stapte de deur uit, gevolgd door David die de deur iets te hard sloot. Jorian stond al bij het bankje en binnen een minuut waren we uit de straat.