14.

'Tom, ik kan het allemaal wel alleen aan. Bedankt dat je mij wou brengen.' Liv glimlachte zacht en pakte haar valiezen  uit de kofferbak van Tom zijn auto. Alles was geregeld om voor 2 weken naar New York te gaan.  Haar regisseur zou het filmschema aanpassen waardoor ze niet gemist zou worden, haar vliegtuigticket stonk klaar en haar zus was gewaarschuwd. 'Doe niet zo koppig, ik ga mee.' Tom en zij stonden voor het vliegveld. Tom wou perse mee, niet vanwege David maar omdat hij haar niet alleen wou laten. 'Dit is iets wat jou niet aangaat, ik heb tijd alleen met mijn familie nodig.' Liv sprak niet helemaal de waarheid maar dat merkte Tom niet eens. Het klonk logisch voor hem dus ging hij ermee akkoord om Liv alleen naar haar zus te sturen. Eigenlijk wou Liv gewoon weg van hem. Ze had geleerd sterk en onafhankelijk te zijn, maar dat kon ze niet met Tom in haar buurt. Ze had de dood van haar moeder al snel geaccepteerd maar dat was voor haar een reden te meer om haar ouders alsnog trots te maken. 'Goede reis.' Tom glimlachte en omhelsde Liv voor ze naar haar gate toeliep. Het voelde voor beiden raar aan om afscheid te nemen, hoewel ze elkaar nog maar kort geleden hadden ontmoet, was er een soort band. Langs Tom zijn kant was het verliefdheid, hij wist dat Liv niet hetzelfde voelde en dat David hem zou vermoorden als hij het te weten kwam maar hij kon er niets aandoen. Hij wilde bij haar zijn, haar troosten en beschermen. Het was hartverscheurend toen hij Liv zag huilen in de badkamer. Maar het probleem was dat Liv zelf niet eens wist wat ze voelde voor hem. Ze voelde iets, dat kon ze niet ontkennen maar ze wou het ook niet meteen toegeven. Het was geen verliefdheid want ze vond dat haar carrière momenteel voorrang kreeg, voor een lief was er geen tijd. Vriendschap was het ook niet, het wa meer. Het enige wat Liv zeker wist was dat ze zich aangetrokken voelde tot Tom, alsof ze 2 magneten waren die elkaar aantrokken. 

6 uur later in New York.
'Ik ben zo blij dat je er bent!' Chloe omhelsde haar zus met tranen in haar ogen. Liv slikte moeizaam, ze had het nooit makkelijk gevonden om haar gevoelens te uiten maar het hielp zeker niet dat alle verpleegsters haar aanstaarden. 'De paparazzi heeft mij zien aankomen.' verklaarde Liv aan haar zus toen deze haar vragend aankeek. Chloe knikte en maakte deze keer geen opmerking over dat Liv nu maar eens een echte job moest zoeken. Neen, Chloe kon alleen maar denken aan haar ouders, aan haar moeder die de dag ervoor gestorven was en aan haar vader die nu nog steeds voor zijn leven vocht. De oudste dochter van het gezin had altijd al een goede band met haar ouders, dit ongeval kwam als een klap in haar gezicht. Liv wist dit en ze was vastberaden er voor haar zus te zijn, voor 1 keer zou zij de steunpilaar van haar grote zus zijn. Niet andersom. 'Waar is papa?' Liv slikte kort toen haar zus een ziekenhuiskamer binnenging en ze haar volgde. De wereldberoemde actrice wist wat ze kon verwachten maar toch was het hartverscheurend om haar vader zo te zien liggen. Christiaan lag er  bleek, slap en futloos  bij in de serene ziekenhuiskamer. 'Pap...' Liv haar stem stierf weg en ze raakte voorzichtig haar vader zijn hand aan, zijn hand voelde koud aan. Van beiden ouders had Liv haar vader het liefste. Haar moeder behandelde haar altijd als minderwaardig, als een slechte versie van Chloe. Maar haar vader had gewoonweg geen tijd voor haar of Chloe. Bij hem was er geen verschil tussen zijn dochters, hij zag ze beiden even weinig en dat was het gene Liv geruststelde: ook Chloe was volgens haar niet goed genoeg voor haar vader. 'Ik blijf in New York tot papa beter is.' Liv haar stem klonk onverwacht en hard in de stille kamer waar alleen het gepiep van een hartmonitor te horen was. Chloe keek verbaasd op, hoorde ze het nu goed? Ging Liv, degene wie zelfs met de feestdagen geen tijd vond om naar huis te komen, nu voor haar vader zorgen? 'we blijven beiden.' Chloe glimlachte lief naar haar zusje en keek toen bezorgd naar haar vader. Ja, samen gingen ze ervoor zorgen dat hij beter zou worden.