Battle 4.1

Al mijn spullen zijn ingepakt, niet dat ik veel nodig heb, en ik sta klaar bij mijn voordeur. Jake zou me naar het vliegveld brengen. En als de bel gaat, en ik doe de deur open, staat hij met een glimlach op me te wachten. Hij neemt mijn koffer en we wandelen naar zijn auto, die tot mijn verbazing vol zit door de rest van mijn band. Ze glimlachen en zwaaien vrolijk naar me. Snel stappen ze uit. 'We dachten dat we op z'n minst even mee konden rijden naar het vliegveld.'
'Jongens,' roep ik uit. 'het is maar voor een weekje! Niet voor eeuwig!' 
'Dat weten we. Maar we hebben toch niets te doen. Bobsle's familie woont toch hier in New York. Mijn familie is het niet waard om terug naar toe te gaan en Jake die blijft bij Bobsle in de vakantie. Het blijkt dat hij te lui is om naar zijn familie te gaan.' legt Lisanne uit. 
Oja, ik was vergeten dat haar ouders niet wilden dat ze naar deze school ging. 
Snel gooien we mijn koffer in de achterbak en stappen we in. 
'Maar ik vond Kiki en Michael ook echt super goed samen!' voeg ik aan onze discussie toe, die we in de auto voeren. 
'Klopt. Het was alsof ze het lied echt zelf hebben geschreven.' stemt Lisanne met me in. Ze gaat met haar rug naar de deur zitten en dan valt haar tas van haar schoot. Snel vangt ze hem op, maar hij hangt op de kop, waardoor er een paar blaadjes uitvallen. Snel pak ik ze voor haar op. En laat ik mijn ogen over de woorden glijden. 
'Deteminate.' lees ik de titel voor. 
'Heb jij dit geschreven?' vraag ik. 
Er verschijnt een roze blos op haar wangen en grist de blaadjes uit mijn handen. 'Het is nog niet af.' 
'Maar het zag er goed uit.' zeg ik met volle overtuiging. 'Het is nog niet af.' herhaalt Lisanne. 
'Mag ik het alsjeblieft zien?' vraag ik liefjes. 'Misschien kan ik helpen.' 
'Nee. Ik maak het niet af. Het was maar iets stoms dat in me opkwam.' ze verfrommelt de blaadjes en stopt ze in haar tas.
'Oke.' zeg ik, totaal niet overtuigd.
Even later stopt de auto en stappen we met z'n allen uit. Ik pak mijn koffer en we lopen langzaam naar het punt om in te checken. Ik draai me om en ik vlieg iedereen om de nek. 'Ik ga jullie zo erg missen!' 
'We skypen toch!' lacht Jake. 'Ik ga er in elk geval vanuit dat Bobsle's ouders wifi hebben.' 
'Hebben we.' mompelt Bobsle op zijn eigen manier, waar iedereen van houdt. 
Dan loop ik naar de balie en check ik mezelf in. Ik zwaai naar mijn band. Zij zwaaien terug. 'Tot volgende week!' roep ik. Dan loop ik naar mijn gate en kan ik gelijk instappen. Een uurtje later komen de stewardessen de passagiers vertellen dat we onze riemen om moeten doen en dat het vliegtuig zal opstijgen. Ik stop mijn oordoppen in mijn oren en luister naar wat muziek.
Na zo'n acht uur gaat het vliegtuig dalen en ben ik zo snel mogelijk het vliegtuig uit. Ik pak mijn koffer van de band en loop naar de uitgang, waar veel gegil vandaan komt. De schuifdeuren gaan open en ik zie spandoeken. Allemaal met mijn naam erop. 'Mag ik je handtekening?!' hoor ik mensen gillen. Ik zit er maar een beetje verbluft naar te kijken als ik iemand achter me iets tegen me hoor zeggen. 'Ga je ze nog wat geven of wat?' 
Ik herken die stem, ik herken die stem uit duizenden. Ik draai me om en vlieg Ethan om de nek. 'Ik heb je zo gemist!' zeg ik. Achter hem zie ik Lena staan. Ze zwaait en schenkt me een lieve glimlach. Ik vlieg haar snel om de nek, omdat ze elk moment in huilen kan uitbarsten. Ze is altijd al een lieve huilebalk geweest. Mijn kleine huilebalk. 
'Hoe gaat het met jullie?' vraag ik blij, want ik heb mijn beste vrienden terug.  
'Het gaat goed, maar als jij je fans niet snel een handtekening geeft vallen ze ons nog eens aan.' lacht Ethan, wijzend naar de gillende menigte achter ons. 
Hij neemt mijn koffer over en ik loop naar de menigte toe. Dit is de eerste keer dat dit me overkomt. Maar ik vind het wel leuk. 
En dus na zo'n dertig handtekeningen zetten loop ik terug naar Lena en Ethan, die overgins een stelletje zijn, en lopen we samen naar Ethan's auto, waar weer een verrassing is. Mijn kleine zusje, Carly, zit in de auto op me te wachten. Ze springt eruit en vliegt me om mijn hals. 'Ik heb je zo gemist! Welkom thuis!' roept ze. Ik kijk rond en snuif de frisse lucht op. Yep, ik ben terug in Londen.
We stappen de auto in en ik vertel ze alles. Nouja, voor zover het kan. Want binnen een half uurtje zijn we bij mijn huis. Ik ren naar de deur, en voordat ik aan kan bellen gaat de deur open. Mijn ouders staat in de deuropening. 'Welkom thuis.' roepen ze.