045

Eindelijk, eindelijk was dat stomme vliegtuig geland. Ik heb nog veel mot gehad met die hond die uiteindelijk Jake bleek te heten. Op het vliegveld heb ik hem niet meer gezien (gelukkig) en heb ik een taxi genomen naar het bos waar de Cullenclan in woonde. Ik liep met mijn koffer het pad af en toen ik nog maar tien meter verwijderd was van het huis, ging mijn mobiel af. Een beetje geïrriteerd nam ik op toen ik zag dat het mijn vader was. 'Wat?' snauwde ik en stapte stug verder. 'Ben je er al?' vroeg hij meteen. 'Bijna.' zei ik en hing op. Ik bekeek het huis goed en zag iets wegflitsen bij het raam. 'Ow kom op. Ik weet dat jullie er zijn hoor.' mompelde ik en liep het trapje op. Ik klopte op de deur, wat totale onzin was natuurlijk want ze hoorden me allang aankomen, en wachtte tot er open werd gedaan. 'Hallo ik ben Esme.' zei een vrouw en glimlachte naar me. 'Andy.' zei ik en liep naar binnen. Toen ik de woonkamer inliep, stond Esme al bij een man. Iedereen stond in tweetallen bij elkaar en ze keken me argwanend aan. Het voorste meisje keek me een beetje angstig aan. Ben ik zo eng? dacht ik en keek de jongen met de bronzige haren aan toen die begon te grinniken. 'Ow ja. Gedachtenlezen.' mompelde ik en keek de groep rond. 'Waarom kijken jullie allemaal zo boos?' vroeg ik en keek ze allemaal raar aan. 'We vertrouwen je niet.' zei de mind-reader. Ik hield mijn hoofd schuin. 'Èeeh?' Hij sloeg zijn armen om het meisje voor hem heen. 'Aha ik zie het. Jullie denken dat ik haar wat doe ofzo?' vroeg ik en zette een hand in mijn zij. Een klein meisje met piekerig zwart haar knikte beschuldigend. 'Ik heb mijn eigen vriendje moeten leegzuigen. Ik kan het wel aan.' zei ik en stak mijn hand uit. 'Ik ben Andy.' zei ik en liep naar het meisje toe.