Proloog

"Jack zo gaat het toch niet meer?" zucht m'n moeder. "ZE GAAT NIET NAAR DIE INSTELING EN DAARMEE UIT!" Dat was m'n pa, m'n geweldige pa. Hij nam het altijd voor me op en wist wat slecht voor me was. "WE KUNNEN HAAR NIET EENS BEDWINGEN! LAAT STAAN FATSOENLIJK SPREKEN!" Dat was m'n moeder ze was wijs maar begreep me niet echt goed. "Ik wil het gewoon niet..." zegt m'n vader helemaal radeloos. "Het is beter voor d'r..."

En dat is de reden dat ik hier zit, in dit koele en sterielle kamertje. Ik heb een stoornis genaamd: CD. Het betekent dat ik heel agressief ben en snel kwaad word. Mensen kijken me meestal raar aan als ik ineens begin te schreeuwen. Maar achja het is gwn het leven. Je denkt nu vast dat ik geen gevoelens heb. Maar die heb ik, diep vanbinnen weet ik dat ooit die gevoelens naar buiten kunnen komen. Ik heb in de instelling een dagboek bijgehouden en dat deel ik graag met jullie. Trouwens mijn naam is Suzan maar iedereen noemt me hier: The kill. Gewoon omdat ik iedereen sla als ik een aanval krijg. Iedereen heeft hier trouwens bijnamen. Niet dat iedereen de zijne even leuk vind maar ze leren er mee leven. Ik ben hier de enige met dit syndroom en dat vind ik wel spijtig. Niemand begrijpt me hier. Ze zitten hier allemaal over belachelijke dingen te praten zoals. "Uit je gevoelens dat zal helpen." Dan doe ik dat en dan zijn ze weer niet gelukkig! "Nee geen dingen omverslagen!" Leek hier wel het motto. Ik vond het hier maar niks. Ik wou hier weg...

en wat vind je?