03.

Sophie

"Bedankt trouwens, dat jullie het voor me opnamen." Begon ik toen ik naast Luke was neergeploft. "Ach, geen dank. Typisch Jordy." Luke haalde zijn schouders op. "Hoezo?" Vroeg ik. "Je kent het wel, denken stoer te zijn zodat iedereen je mag. Het lukt hem ook nog trouwens want zeker de helft van de meisjes bij ons uit de klas loopt achter hem aan." Viel Jai bij. "Jup, en dan heb je die meelopers van hem, Gary, Stephen en Ben. Niemand mag ze echt behalve dan die sletjes uit onze klas." Zei een andere die volgens mij James heette. "Wat doen ze dan allemaal?" Vroeg ik weer. "Lullige opmerkingen maken over iedereen die ze niet mogen, de lagere jaars pesten. Maar maak je geen zorgen, als je er niks op uit doet is voor hun de lol er ook gauw af." Luke glimlachte en ik zuchtte diep. "Nou, leuke school dit." "Maar vertel, hoe ben jij hier terecht gekomen?" Vroeg Luke toen. Ik hield m'n adem even in, ik had de vraag al verwacht en het liefst had ik hem ook niet beantwoord. Ik haalde even mijn schouders op. "M'n moeder wilde weg uit Engeland. Nieuwe baan enzo." "En je vader dan?" Jai keek me vragend aan. "Uhm, m'n ouders zijn gescheiden dus ja." Met het idee dat dat wel genoeg informatie was nam ik een hap van mijn droge boterham maar jammer genoeg waren de jongens nog niet genoeg geïnformeerd. "Oh, woont hij nog steeds in Engeland dan? Dan zul je hem wel missen?" Ik keek Luke even aan maar knikte toen. "Ja." Ik wist niet wat me bezielde. Waarom ik niet gewoon zei dat ik geen idee had waar mijn vader op dit moment verbleef. Dat ik al 9 jaar niks meer van hem gehoord had. "Onze ouders zijn ook gescheiden." Zei Luke toen. "Waarom?" Het floepte eruit voor ik er erg in had en snel verontschuldigde ik me. Dat waren mijn zaken helemaal niet en ik kende ze pas een kwartiertje. Jai lachtte. "Maakt niet uit hoor, maar wij hebben ook geen idee. Hij vertrok gewoon en we hebben nooit meer iets van hem gehoord." Verbaasd keek ik de tweeling aan. Hetzelfde verhaal als bij mij. "Dat is kut." "Ja, maar onze moeder is geweldig. Ze heeft ons en onze broer in haar eentje opgevoed." Zei Luke. "Oh, hebben jullie nog een broer?" Vroeg ik. Luke knikte. "Ja, Beau. Hij is twee jaar ouders dan ons. Hij is ook al klaar met school." Ik knikte en op dat moment ging ook de bel die aangaf dat de pauze voorbij was. "Wat heb je nu?" Vroeg Luke. "Geen idee. Drama volgens mij." Ik onderdrukte een gaap en pakte snel m'n agenda uit de tas om te controleren of ik inderdaad Drama had. Dit klopte en ik knikte naar de jongens. "Jup, drama." "Gezellig, samen met ons." Zei Jai terwijl hij James en Luke ook aanwees. Ik moest lachen en liep met de drie jongens mee naar het lokaal. Toch zat iets me nog niet lekker. Waarom had ik niet gewoon verteld dat ik geen idee had waar mijn vader uithing? Luke en Jai hadden precies hetzelfde meegemaakt en zouden me hartstikke goed begrijpen. Toch hield iets in me het tegen om te vertellen. Net als mama ging ik hierheen met het idee alle problemen die ik in mijn verleden had gehad achter te laten in Engeland. Een nieuwe start maken zonder ooit nog aan die problemen te hoeven denken. Geen medelijdende gezichten omdat ik nooit echt een vader had gekend. Ook wilde ik niet meer bekend staan als dat zieke meisje die de kanker twee keer overleefd had. Nee, ik wilde gewoon als andere meiden gezien worden. Vrolijk, gezond, spontaan.En hier kon ik dat meisje zijn. Niemand die van mijn verleden wist. Niemand die er ooit achter zou komen. Geen mensen die zich telkens weer zorgen over mij maakten, bang dat de ziekte álweer terug zou komen, behalve m'n moeder natuurlijk. Daarom vertelde ik niks tegen de jongens. Daarom loog ik er maar een beetje over. Lol hebben, avontuur beleven, uitdagingen aangaan, daar wilde ik nu voor gaan. Nu kon het. Zoals mensen tegenwoordig zeiden: "You only live once."