# 016 - Antonella Martinez

De avond was gevallen en het was nu een uur of zeven. Ik had me al helemaal klaar gemaakt voor de avond met Dave. Zoals hij me had gevraagd, had ik iets leuks aangetrokken. Dave had me in de loop van de middag een smsje gestuurd dat hij me rond zeven uur dertig zou komen ophalen. Mijn ouders hadden deze middag ook gebeld om me alles uit te leggen, want een uitleg was ik wel verschuldigd. Het zou tot een week kunnen duren dat ze in Amerika bleven. Ze hadden problemen met het bedrijf, hier in Engeland en de Amerikanen waren de enigen die hen konden helpen. Veel begreep ik er niet van, dus meestal heb ik gewoon 'ja' geantwoord met een instemmend geluidje. Zayn had ik daarentegen niet gehoord of gezien. Ik zuchtte diep. Ik was te laf om hem zelf een berichtje te sturen omdat ik er van overtuigd was dat ik iets verkeerd had gedaan. Al kon ik nog steeds niet vatten wat precies. Mijn zus was al naar de buurjongen om samen met hem voor zijn kleine broertje te zorgen. Ergens was dat wel positief voor haar. Ze deed dan eens iets anders dan hele dagen voor de televisie hangen. Zoiets kon gewoon niet gezond zijn voor je ogen. De bel ging. Ik stond op en liep naar de inkom. Vreemd. Het was nog geen zeven uur dertig. Zou Dave te vroeg zijn? Dan zou hij wel serieus te vroeg zijn. Dolores kon het ook niet zijn, want zij zou binnen kunnen geraken met een sleutel die ze altijd bij zich had. Dan was er nog maar één persoon die ik in gedachten had. Zayn. Zou het kunnen? Ik opende de deur en een geur van alcohol overspoelde me. "Ik moet met je praten." hoorde ik Zayn zeggen terwijl hij voorbij me liep naar de woonkamer. Ik bleef even aan de deur staan en ik keek naar buiten. "Ok? Kom binnen?" zuchtte ik, ookal was hij dat al. Had hij nu echt gedronken? Hij zou het niet moeten ontkennen, want de geur was sterk aanwezig. Heel sterk aanwezig. Ik deed de deur dicht en volgde Zayn naar de woonkamer. Toen ik daar net was aangekomen, zag ik al dat hij naar de keuken was gelopen. Daarom liep ik maar naar de keuken. Ik zag dat hij net de koelkast had geopend. "Wat zoek je?" vroeg ik zuchtend terwijl ik tegen de muur ging aanleunen. "Drank." antwoordde hij kort en best op een kwaad toontje. Ik zag hoe hij een flesje bier uit de koelkast haalde. Jupiler. Die waren van mijn vader, want soms dronk hij wel eens graag een flesje bier. Zoals bijna elke man. Ik zuchtte diep en keek toe hoe Zayn het flesje opende. Zou het eigenlijk nut hebben om het van hem af te nemen? "Is dat wel een goed idee zijn?" vroeg ik zuchtend en dan had ik het natuurlijk over het nog meer naar binnen gieten van alcohol. "Bemoei je niet!" snauwde Zayn naar me. Mijn ogen werden even groot en knikte dan kort. "Waarom heb je niets van je laten horen vandaag?" vroeg ik zachtjes. "Had je het niet te druk met Dave?" vroeg hij nog steeds met de woede in zijn stem. Daar ging het dus inderdaad om? Ik zuchtte diep. "Dave ken ik pas. Hij kan gewoon een goede vriend worden. Ik vind hem aardig." legde ik Zayn uit. Zayn snoof en schudde zijn hoofd. "Zie je dan niet dat hij je wilt?! Op alle mogelijke vlakken?! De manier hoe hij naar je kijkt Anto! Trek je ogen open!" schreeuwde Zayn naar me. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ik dacht dat Louis had gezegd dat hij leuk was als hij teveel had gedronken? Dat hij grappige dansjes deed. Blijkbaar niet dus. Ik werd er haast bang van. Zayn bekeek me van top tot teen. "Waarom ben jij zo opgemaakt?" vroeg hij nog steeds kwaad. Ik slikte even. Het was nu echt geen goed idee om Dave zijn naam te noemen. Ik slikte even en bleef tegen de muur aanstaan. Ondertussen sloeg ik mijn ogen neer. Ik ging hier niet over liegen. Niet tegen mijn beste vriend waar ik zoveel van hield. Beste vrienden logen niet tegen elkaar. Maar dat nam niet weg dat ik nu enorm bang was voor Zayn's reactie. "Je gaat met Dave ergens heen! Is het niet?!" schreeuwde hij kwaad. "Ik zie het aan je! Je doet niet eens de moeite om me aan te kijken en het me te zeggen!" Kwaad zette hij zijn flesje bier op het aanrecht, die nu al bijna leeg was en kwam op me af gelopen. Hij kwam voor me te staan. Heel dicht. Met zijn gezicht bij dat van mij. Hij ademde zwaar in en uit door zijn neus, wat nog beter toonde hoe kwaad hij was. De verschrikkelijke, stinkende dranklucht rook ik nu duizend keer beter dan ervoor. Wat was zijn probleem nu eigenlijk? Hij moest echt eens rustig doen! Beste vrienden zorgden voor elkaar. Akkoord. Maar over reageren deden ze niet! Hij zette zijn handen tegen de muur en bleef voor me staan zodat hij me een soort van in sloot.


ZAYN GOES WILD!