``91``

Verveelt schommel ik mijn voeten heen en weer. Ik lig op de achterbank van de impala het boek van mijn familie te lezen. Ik wist nu al zoveel meer van mijn familie, maar ik maakte me toch zorgen. Er hadden dingen in gestaan die ik niet had willen weten. Zoals waarom mijn familie van mijn pa bijna uitgeroeid was in Salem. Blijkbaar was mijn familie niet zo onschuldig als ik had gehoopt. Ze hadden veel onschuldig mensen geofferd. Gelukkig waren ze er bijna een eeuw mee gestopt. Even kijk ik naar Dean die voor me ligt te slapen en Sam die aan het rijden is. We waren al een paar dagen onderweg en we hadden nog steeds niets gevonden waar we op konden jagen. Ik richt mijn aandacht weer op mijn boek en blader verder. Gelijk kijk ik op als ik de ringtone van Dean hoor. Voor hij wakker kan wordt ben ik al bezig zijn mobiel uit zijn broekzak aan het halen ‘Dean, dit is bobby, zijn jullie druk?’ de stem aan de andere kant klinkt rustig. ‘bobby, dit is Alex… Ik reis met de jongens samen. We helpen graag!’ Dean en Sam kijken elkaar even aan en dan wordt de mobiel uit mijn hand getrokken. Verbaast kijk ik naar Dean die me even boos aan kijkt. ‘bobby, dit is Dean’ ik ga naar achter zitten en wacht tot Dean ophangt. ‘dat was bobby, hij heeft een zaak voor ons.’ Hij draait zich naar me om. ‘als je nog zoiets doen gooi ik je uit de auto’ verbaast kijk ik naar Dean die weer recht gaat zitten. Ik haal mijn schouders op en pak het boek weer. Bobby… die naam, het komt me bekend voor. Ik blader terug in het boek en vind een foto. Ik draai hem om en lees “Bobby Singer, jager. Vrienden van John. Is te vertrouwen” ik draai weer naar de foto en bestudeer hem. Hij lacht, heeft een flesje bier in zijn hand en staat tegen een auto aan. ‘ik denk dat ik Bobby wel mag’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen de jongens. ‘waarom denk je dat?’ vraagt Sam. Hij kijkt in de achteruitkijkspiegel en ik hou de foto omhoog. ‘hij is te vertrouwen volgens mijn familie’ Sam knikt met een glimlach en kijkt naar Dean die nog steeds nors voor zich uit kijkt. ‘waarom ben je nou weer zo boos? We hebben weer een jacht.’ Dean knikt en zegt dan ‘ik wil niet dat zij mijn telefoon opneemt, je weet maar nooit wie er belt’ even grinnik ik en buig naar voor. ‘je bedoelt zeker een van de meisjes waarvan je haar naam niet meer weet’ gelijk krijg ik een boze blik naar me toe. Sam en ik beginnen te lachen.