121. || Rainbows ||

De auto stopte voor een groot gebouw, waarin alle lichten brandde. De man stapte uit en deed de portier open zodat wij de wagen ook konden verlaten. Hij nam ons mee naar het gebouw en bij een grote balie mompelde hij wat tegen een mevrouw in uniform. Omg dat woord lijkt op unicorn! Maar 2 letters verschil ^^
"Ja is goed Harrold." antwoordde de mevrouw op het gemompel. Ze had haar blonde haar opgestoken en ik schatte haar rond de vijftig. Misschien ouder. De man, die dus Harrold bleek te heten, liep het gebouw weer uit en liet ons achter. "Zou ik jullie namen mogen weten?" vroeg ze vriendelijk. Ik deed mijn mond open om meteen te antwoorden, maar Cat was me voor. "Niall en Catherine Horan, mevrouw." zei ze. Okè, we waren dus nog steeds broer en zus? Toen de vrouw zich omkeerde om achter haar iets op te schrijven, fluisterde Cat naar me: "Speel mee. Dan zorg ik dat mijn voogd de borg betaalt." Ik knikte. Gelukkig. Want mijn ouders, mochten echt niet weten dat ik bij de politie was. Dan kwamen ze me persoonlijk halen. "Loop maar met mij mee." zei de vrouw en leidde ons verder het gebouw in. Ik begon langzaamaan in paniek te raken. Ik moest de cel in...
Maar alleen criminelen moesten de cel in, ik was geen crimineel. I'm just Niall!
Omg, dat doet me denken aan Harry Potter. Dan zegt Harry als ie hoort dat ie een tovenaar is: 'But, I'm just H-arry.'
Ik vond dat stukje zo schattig.
De vrouw opende een grote metalen deur en wenkte dat wij naarbinnen moesten. Ik werd bleek toen ik de koude cel zag, waar enkel 1 klein raampje in zat. In de hoek van de cel zat een jongen. Cat en ik liepen naar binnen, de vrouw haalde onze handboeien los en sloot toen de deur. Daar stonden we dan. In een cel. Midden in de nacht. Met in onze cel een gestoorde crimineel van onze leeftijd.