--O2--

Rond tien voor één ging de deurbel en het gezin - mij uitgezonderd, ik zou opendoen - verschanste zich heel onopvallend (ahum) in de woonkamer. Zenuwachtig opende ik de deur en... zag de postbode. ‘Hallo, zeg, kun jij dit pakketje –‘ hij knikte naar het ding in zijn handen ‘- hier bewaren voor jullie buren, ze doen niet open.’ Dat kon kloppen, onze buren waren zoals altijd op skivakantie.
‘Natuurlijk.’ Ik pakte het pakje aan, spiedde even rond en sloot de deur weer. Buiten was niets bijzonders te doen, niets wees erop dat vandaag anders zou zijn dan de andere dagen; de buurkinderen speelden tikkertje of iets in die trant, net als gisteren.
Ik liep terug naar de kamer. Toen ik daar binnenkwam moest ik lachen. Ieder levend wezen keek me aan met een vreemde blik, hoopvol of zo. Zelfs de hond, Maya, keek nogal vreemd (het zag er schattig uit, maar ja... Alles aan Maya is schattig, aangezien ze een pup is), en toen ik goed keek zag ik dat de goudvis ook... vreemd is. Ik plofte in een stoel neer, pakte mijn drinken weer en dronk het.
Om vijf voor één (precies!) ging de bel opnieuw. ‘Ik ga niet nog een keer’ zuchtte ik. ‘Straks sta ik daar en weet ik niet wat ik moet zeggen.’ Nina stond op en liep weg. We hoorden haar praten, en niet lang daarna kwam ze de kamer door rennen terwijl ze iets mompelde. In mijn oren klonk het als ‘bal in de tuin’, en ik had gelijk. Ze kwam weer terug met een leren voetbal van de Eredivisie of zo. Bah, vast de buurjongens.
Ik stopte met de tijd bijhouden, maar na iets wat een eeuwigheid leek, werd er opnieuw aangebeld. Vier paar ogen keken naar mij, en ik keek terug. Nee, nee, absoluut niet. Toen staarden we naar Nina, hopend dat ze weer vrijwillig zou gaan. ‘Zeker te weten niet.’ En opnieuw draaiden we ons als één man om naar Heather. ‘Oké, ik ga al... Maar jullie halen de bal als zij het weer zijn, ik haat dat echt.’
Typisch. Mijn cola (met ijsklontjes in de vorm van sterretjes) viel bijna toen ik hem oppakte, maar mijn moeder ving hem op – vraag niet hoe. Heather bleef lang weg, en na een eeuwigheid kwam ze pas weer terug, licht blozend knipoogde ze naar me. Alsof het afgesproken is, barstte er een vuurwerk aan vlinders los in mijn buik. Ze kietelden daar even rond en verspreidden zich toen overal. Achter Heather dook het hoofd van Mike op, precies zoals ik had verwacht. Verlegen begroetten we elkaar en hij stelde zich voor, hoewel niemand daarom vroeg. Heel onopvallend sloop ik weg om mijn jasje te pakken, en voor een tijdje weg te blijven, wetend dat pap nu een erg gênant gesprek zou gaan voeren. Het zou inhouden dat ‘Mike blij moest zijn met zo’n geweldig meisje’ en waarschijnlijk een vleug van mijn vaders fanatiekheid voor vechtsporten bevatten. Daarmee hadden we genoeg ervaring met de vriendjes van Heather en Nina. Bezorgde vader. Ik snapte het wel, hij wilde niet dat we verdrietig waren of dat iemand ons gebruikte, maar iets minder overdreven zou prettig zijn.
Toen ik de kamer weer in kwam, met m'n jasje aan, waren ze godzijdank net klaar met praten.
'... ik snap uw bezorgdheid, meneer, maar ik beloof u...' Wat precies beloofd werd zou ik dolgraag gehoord willen hebben, aan het gezicht van de personen die het wél konden horen te zien, was het heel lief, maar Mike ging verder op een fluistertoon.
Nina wees op mij - wat had ik nu weer gedaan? Een kruisverhoor onderbroken?! Blijkbaar... - en ze hielden op met praten. We werden naar buiten geëscorteerd, ik pakte mijn fiets uit het schuurtje en probeerde me voor te stellen hoe de eerste date in mijn leven zou verlopen...