Hoofdstuk 12- Thank You...

janette

met al mijn macht wist ik weer boven te komen. maar voordat ik nog maar mijn ogen open kon doen, nam een enorme golf weer ten onder. paniekerig begon ik om me heen te spartelen, terwijl ik verder dreef de zee in. weer kwam ik boven, ik wist niet waar ik die kracht vandaan had. doodmoe proeste ik het water uit mijn mond en hapte naar adem. 'HELP, HE-' weer werd ik ondergetrokken, waardoor er een hele golf water naar binnen kwam. schichtig keek ik rond, niet lang daarna werd het ineens zwart...

Harry

eindelijk had ik haar bij haar arm. zo snel als ik kon zwom ik terug naar het strand. maar dat was niet zo gemakkelijk als ik dacht. de stroming is zo sterk dat we meteen weer naar onder worden gesleurd. snakkend naar adem kom ik boven water. angstig keek ik om me heen en zag dat Janette weer kopje onder is gegaan. ik sloeg mezelf door het water, zoekend naar een teken waar ze kon zijn. een paar meter verder zie ik haar, waarschijnelijk nog steeds bewusteloos. zo snel als ik kan zwem ik tegen de stroom in naar haar toe. als ik haar weer in mijn armen heb, probeer ik haar boven te houden. de storm is gelukkig weer wat minder, waardoor ik wat gemakkelijker naar de kust kan zwemmen. eindelijk liggen we op het strand. maar Janette heeft nog steeds haar ogen dicht. Paniekerig kijk ik om me heen of ik de jongens nog zie. nergens te bekennen. ik kniel naast Janette neer en begin mijn EHBO talenten toe te passen. 1..2..3..4, mond op mond, 1..2..3..4, mond op mond. een tijdje blijf ik zo doorgaan todat ze wakker schrikt en water uitproest. geschokt kijkt ze me aan. 'Wat is er gebeurd?' vraagt ze verschrikt. ze trilt helemaal van de kou. geruststellend sla ik mijn armen om haar heen. ze begraafd haar gezicht in mijn natte T-shirt. zachtjes wrijf ik over haar rug. 'Rustig maar, alles is goed.' snikkend schud ze haar hoofd. 'nee, niets komt meer goed.' huilt ze. 'ik ben alles verloren, ik heb iedereen in de steek gelaten.' ik trek haar dicht tegen mij aan. 'Ssst..' zeg ik sussend. ze kijkt me met betraande ogen aan. Haar grijz/groene kijkers schitteren door haar tranen. ik moet mijzelf tegenhouden om haar niet te kussen. dat zou erg ongepast zijn. als ik zie dat ze weer op het punt staat om te gaan huilen, trek ik haar weer in een knuffel. 'Mijn moeder..' snikt ze. 'ze sloeg me, ik ben weggelopen..' ineens verteld ze het hele verhaal. met af en toe een snik er door heen. waneer ze klaar is met haar verhaal, begint ze weer te huilen. 'het is al goed, je bent nu toch hier.' kalmeer ik haar. 'ze kan je niet meer pijn doen.' ze laat een geforceerde glimlach zien. 'aangezien je geen plek hebt om te slapen, mag je altijd in mijn appartement slapen.' twijfelend staart ze me aan. 'Vind je het niet erg?' lachend schud ik mijn hoofd. 'nee, tuurlijk niet.' 'het is maar voor één nacht, ik ga meteen opzoek naar een baan en dan huur ik mijn eigen flat.' lachend stond ik op en trok haar overeind. 'Je mag zo lang blijven als nodig is.' dankbaar keek ze mij aan. ineens keek ze paniekerig om haar heen. 'Mijn spullen? waar zijn die?' ook ik keek om me heen, op zoek naar haar spullen. maar ik zag nergens iets liggen. 'Sorry, ik heb niets gezien.' verontschuldigde ik mij. ze sloeg haar handen voor haar gezicht. 'Alles zat er in, mijn beurs, mijn telefoon, foto's, alles.' 'we bedenken er wel wat op, kom maar mee, het is al laat.' samen liepen we van het strand af. bijde waren we nog kletsnat, en ik zag aan haar dat ze het ijskoud had. 'kom maar.' ik sloeg een arm om haar heen. en zo liepen we verder. 'Harry?' ze kijkt me aan met haar prachtige ogen. 'ja?' ze slikt even en kijkt dan naar de grond. 'Dankjewel.' zegt ze een tijdje later. 'je hebt mijn leven gered.' ik kneep even zachtjes in haar arm. 'Geen probleem.'