Chapter 47

“Goedemorgen schatje,” hoorde ik Chris zeggen toen ik mijn ogen opendeed. Ik keek op en zag dat hij al uit bed was en zijn kleren aantrok.
“Goedemorgen,” mompelde ik terwijl ik het deken over mijn gezicht trok.
“Slaapkop,” reageerde hij. Ik voelde het bed naar beneden veren aan de andere kant en al snel werd het deken van mijn hoofd afgetrokken.
“Hoe laat is het?” vroeg ik.
“10 uur, we moeten ook nog langs mijn huis voor de spullen…”
“Oh… ja.” Ik begon aanstalten te maken het bed uit te komen en juist op dat moment verdween Chris naar beneden zonder iets te zeggen.
“Wat doe je?” vroeg ik, maar hij reageerde niet. Verbaasd schudde ik mijn hoofd en besloot ik dat ik net zo goed nog even een paar minuutjes kon liggen. Ik dacht terug aan gisteravond, hoe fijn het was geweest. Ik was blij dat we hadden gewacht op het moment dat ik er klaar voor was.
“Slaap je nu weer?” onderbrak Chris mijn gedachten, ik opende mijn ogen en zag hem staan met een dienblad met daarop broodjes en twee glazen jus d’orange, spontaan begon ik te glimlachen en kroop ik omhoog. Chris zette het dienblad op het bed neer en kwam naast me zitten. Hij gaf me mijn glas en een croissantje.
“Dankjewel… Maar moesten we niet weg?”
“We kunnen wel iets later weg en ik wist toch wel zeker dat jij je bed niet uit te branden was, dus dit maakt weinig verschil,” zei Chris grinnikend. Ik wilde er nog wat tegenin brengen maar ik wist heel goed dat hij gelijk had, ik hield van slapen en pakte het liefste elke mogelijk minuut mee.
“Dit is dus meer uit eigenbelang?” vroeg ik toen. Chris lachte en schudde zijn hoofd.
“Misschien een beetje maar ik doe het vooral omdat je het verdient,” antwoordde hij.
“Hoe zo verdien ik het?” vroeg ik een beetje verbaasd, ik kon me niet herinneren dat ik ooit iets echt liefs had gedaan.
“Gewoon, omdat je zo lief bent en je zo’n geweldige vriendin bent.” Ik bloosde een beetje en Chris glimlachte.
“En je bent schattig als je bloost.” Ik stak mijn tong naar hem uit en gaf hem toen snel een kusje.
“Jij bent altijd schattig,” antwoordde ik.
“Vind je me niet stoer?”
“Is schattig niet goed?”
“Ik ben een jongen hè,” zei Chris een beetje teleurgesteld. Ik lachte en wreef kort over zijn arm.
“Oké, ik vind je een hele stoere, sterke en vooral brede vent.”
“Nou overdrijf je,” antwoordde Chris met zijn ogen rollend.
“Nee hoor,” hield ik vol terwijl ik mijn lach inhield aangezien ik Chris helemaal niet stoer vond. Hij was schattig, lief en knap, maar stoer kwam hij nou eenmaal niet over.
“Oké, bedankt, dit doet mijn ego goed,” zei Chris trots. Toen hield ik het niet meer en begon ik te lachen.
“Waarom lach je nou?”
“Ja, sorry. Ik weet niet, je bent gewoon heel erg schattig, ik kan er niks aan doen,” antwoordde ik.
“Nou ja, als je dat leuk vindt, dan vind ik het niet erg om schattig te zijn.”
“Precies dit, dat maakt je nou schattig,” reageerde ik. Chris fronste en begon toen te lachen.
“Het zal wel,” zei hij lachend. Ik at mijn croissantje op en besloot dat ik toen maar eens in actie moest komen.
“Gaan we trouwens gelijk door van jouw training naar de mijne?” vroeg ik.
“Weet ik niet, is misschien wel handiger als je je spullen wel gelijk meeneemt.” Snel pakte ik wat kleren en trok ze aan.
“Ik kan me zeker niet meer douchen?”
“Nee, daarvoor heb je echt te lang in bed gelegen,” antwoordde Chris. Ach ja, ik moest vanmiddag toch trainen dus dan douchte ik daarna wel.
“Oké, ik ben klaar,” zei ik toen ik snel wat mascara op had gedaan en mijn voetbalspullen had gepakt.
“Mooi, dan gaan we.” Beneden aangekomen zat pap aan tafel de krant te lezen.
“Hoef je niet te werken?” vroeg ik verbaasd.
“Nee, vrij vandaag.”
“Oh, oké, lekker. Waar waren jullie gisteravond?” vroeg ik, ik wilde graag zeker weten dat ze echt niet thuis waren vannacht.
“We zaten bij een collega van je moeder, die had ons uitgenodigd voor een drankje.” Ik knikte en merkte dat Chris graag weg wilde gaan dus zei ik mijn vader gedag en liep ik met Chris naar buiten.
“We moeten nu wel echt snel,” zei Chris.
“Ja, ik blijf wel in de auto zitten als je je spullen pakt,” antwoordde ik. Chris knikte bevestigend en reed snel richting zijn huis. Toen we uiteindelijk bij de Toekomst aankwamen was Chris inderdaad een beetje te laat, ik voelde me schuldig en hoopte dat hij er geen problemen mee zou krijgen.
“Sorry,” mompelde ik toen Chris haastig uit de auto stapte.
“Geeft niet, tot straks,” antwoordde hij waarna ik een kus kreeg, ik keek hoe hij naar de kleedboxen rende. Ik liep naar het veld en zag daar een groot deel van het team al staan.
“Hé Marenne, waar is Chris?” vroeg Frank.
“Die kleedt zich nu om, mijn schuld dat hij te laat is, sorry.”
“Ik ben allang blij dat hij weer op de training is,” antwoordde Frank gemeend. Ik glimlachte en ving toen de blik van Derk, hij zwaaide en ik zwaaide terug. Op dat moment kwam Chris het veld opgerend.
“Mooi dat je er bent,” zei Frank tegen Chris terwijl hij hem een schouderklopje gaf. Kort daarna begon de training, aangezien het geen open training was, was er bijna geen publiek. Slechts een paar van de club en ik dacht even dat ik de vriendin van Kolbeinn zag staan, maar dat zou wel niet zo zijn. Ik keek naar de training en zag Greg lopen, gelijk vroeg ik me af of Emily daar nog mee ging. Ik was best een slechte vriendin geweest de afgelopen dagen, weken misschien. Dat ik dit niet eens wist was best erg. Ik besloot haar gelijk een berichtje te sturen met de vraag of ze vanavond zin had om even bij te praten. Ze reageerde snel met dat het een goed idee was. Fijn, na dat gedoe met Chris had ik heel erg de behoefte om gewoon weer verder te gaan zoals daarvoor. Daar paste een gezellig avondje met Emily zeker bij.
“Aarde aan Marenne!” hoorde ik Chris ineens zeggen terwijl hij met zijn hand voor mijn hoofd stond te zwaaiden.
“Waar dacht je aan?” vroeg hij toen.
“Niks, nou ja, dat ik geen goede vriendin voor Emily ben geweest, maar ik ga vanavond naar haar toe.”
“Geen goede vriendin?” vroeg hij een beetje verbaasd.
“Ja, door, nou ja, je weet wel, dat gedoe heb ik eigenlijk geen seconde gedacht of het wel goed ging met haar. Erg hè?” antwoordde ik schuldbewust.
“Ik snap je wel, maar het is niet zo raar dat je daar dan niet mee bezig bent. Jullie zijn zulke goede vriendinnen, zij begrijpt het wel,” zei Chris. Ik knikte, ik wist dat hij gelijk had, maar toch voelde ik me schuldig.
“Ik ga me omkleden, tot zo,” zei hij, snel drukte hij een kusje op mijn voorhoofd en liep hij achter de rest aan.