Chapter 17 ~ Sarah Johnson

Beelden van alle dingen die we samen meegemaakt hadden, schoten door mijn hoofd toen ik paniekerig de woonkamer binnenrende. Ik ging met mijn handen door mijn haren toen ik de halflege Whisky fles zag staan. 'Harry!' Ondanks ik aan mijn stembanden een branderige pijn voelde van het schreeuwen, hoorde ik niks. Ik rende naar onze slaapkamer en sloeg geschrokken mijn hand voor mijn mond, klaar om te beginnen gillen en jammeren. Harry zat ineengedoken op de grond tegen het bed en in zijn rechterhand hield hij het geweer dat zo'n hels kabaal gemaakt had. Even vreesde ik voor het ergste, hij was er niet meer, tot zijn schouders begonnen te schokken. 'Harry?' mompelde ik verschrikt.

Hij hief zijn hoofd op en keek me met bloeddoorlopen ogen aan. Hij maakte een hopeloze beweging met zijn hoofd en begon te snikken. Ik wist niet wat ik moest doen en was aan de grond genageld toen het langzamerhand tot me door begon te dringen. Mijn vriend, diegene die me van mijn problemen weggehaald had, had geprobeerd zelfmoord te plegen.

Harry kwam langzaam in beweging en een bang gevoel beklemde me. Wou hij alsnog doorzetten? Wou hij alsnog een kogel door zijn hoofd jagen, zelfs als ik daar stond? Ik keek hem met grote ogen aan en wist me geen houding te geven. 'Sarah?' Zijn stem klonk schor en duidelijk gevuld met pijn. Ik slikte toen hij met een aantal passen recht voor me stond zodat ik gedwongen naar boven moest kijken. Ik hield in mijn achterhoofd dat hij nog steeds een gevaar was vermits hij het geweer nog steeds hanteerde. Tranen sierden zijn wangen. 'Waarom?' was het enige wat in me opkwam. Meteen wende hij zijn blik van me af.

Hij bracht zijn hand omhoog en ik durfde te wedden dat ik wist wat hij van plan was. Verwoed schudde ik mijn hoofd. 'Doe het niet,' mompelde ik, 'voor mij.' Mijn stem was stil en ik vroeg me af of hij me verstaan had. Plotsklaps werd zijn blik duister en staarde langs me door. Ik draaide me om en zag Daphne angstig een paar stappen naar achteren doen tot ze tegengehouden werd door de muur. Verward bracht ik haar naam uit, vergetende dat zij inderdaad bij me was. Ik keek weer naar Harry en zijn blik leek te verzachten. 'We moeten opruimen,' zei hij zonder enige emotie, 'soldaten zullen hier zo de deur inbreken.'